CarCrash 8 - Uitkomsten

Op de foto (8 x uitgekomen)

Ashley POV
Ik kijk Shana aan en zeg: "Wacht even, ik dacht dat jij zo'n pijn aan je handen had en dat ze verlamd waren?"
"Ja, mijn rechter wel, maar met die linker gaat het opzich prima hoor."
Ik glimlach en sta op. Shana is inmiddels in Tom's rug gesprongen en zit bij hem achterop, terwijl ze haar moeder haar telefoon heeft gegeven voor een foto.
Ze kijkt de jongens aan en zegt: "Als jullie, Georg en Gustav, nou eens vooraan gaan zitten op jullie knieën of zo en Ash bij Bill op de rug springt, dan moet het erop passen."
De jongens doen wat ze vraagt en Bill zegt: "Nou, spring er maar op dan."
Ik spring op zijn rug en we gaan bij elkaar staan, terwijl Shana's moeder wat foto's maakt met de mobiel.
"Zo, alsjeblieft", zegt haar moeder en ze geeft het mobieltje weer aan Shana.
Dan geeft ze Shana een zoen op haar wang en zegt: "Ik ga lieverd. Doei!"
Ze loopt weg en Shana en ik gaan weer op ons bed zitten. Bill komt naar me toe gelopen en zegt: "Wacht even, ik moet er bij jou ook nog even iets bijschrijven, boven de handtekening."
Hij pakt de stift weer van het kastje en schrijft ook bij mij "Sorry" erboven. Daarna signeren Tom, Georg en Gustav ons gips ook even.
Dan komt de zuster binnen lopen die kwaad naar Shana en mij kijkt.
"Jullie horen ónder de dekens te liggen, in plaats van erboven. Jullie zijn ziek en net als alle andere zieken in dit ziekenhuis horen jullie dan in je bed te liggen. En Shana, jij loopt niet zomaar deze kamer uit, begrepen?"
Shana knikt braaf en de zuster loopt weer weg. We proesten het uit van het lachen en doen om de beurt de hoogbejaarde zuster na. Ik zet mijn bril op het puntje van mijn neus en zeg met een zo bekakt mogelijke stem: "Niet meer doen hoor, Shana, dat mag niet, zomaar weg lopen!" Iedereen schiet in de lach.

Shana POV
“Als ze denken dat ik hier de hele dag in een kamertje ga liggen hebben ze het mis”, zeg ik en ik spring weer uit mijn bed. “Ik voel me goed, dus mag ik toch naar huis?” vraag ik en ik neem de stift. Ik duw hem in Georg’s handen, daarna signeren Gustav en Tom mijn gips ook nog. “Ash!” gil ik en ik spring op haar bed. De dokter komt binnen en kijkt kwader dan ooit. “Dok, wanneer mogen we naar huis?” vraagt Ashley. “Als jullie beter zijn.” “Duuh”, schreeuw ik, “Maar ik bén beter”, zeg ik en ik pak mijn spullen in. Als ik de deur wil uitlopen houd de dokter me tegen. “Wat nou, je zei het zelf” zeg ik zielig. “Nu in jullie bed! En jongens! Nu naar huis!” Zegt de dokter en iedereen loopt de kamer uit.