Truth or dare [hp] (lange resultaten) - Uitkomsten

‘Truth,’ zei je, een beetje zenuwachtig. (184 x uitgekomen)

‘Truth,’ zei je, een beetje zenuwachtig. Je keek naar Fred en George die weer hun geheimzinnige grimas kregen. Oh nee, wat zouden die twee met je van plan zijn!
‘Okee, sweety,’ zei Fred lachend. ‘Er is geen weg meer terug!’
‘Echt niet?’ smeekte je bijna. Alle jongens gingen bij elkaar in een hoekje van de kamer zitten. Zenuwachtig wachtte je totdat ze eindelijk terug kwamen met een grote glimlach op hun gezicht. Malfidus en Zabini gingen naast elkaar zitten tegenover Harry en Ron terwijl de tweeling op je afstapte.
‘Uhh, mag ik nog even naar de wc?’ vroeg je, in een armzalige poging je hieruit te redden.
‘Hierna zul je waarschijnlijk wel snel naar de wc rennen van schaamte!’ zei Zabini en je werd rood. Als hij eens zou weten wat je voor hem voelde. Wat zou het uitmaken, hij zit in Zwadderich en jij Griffoendor. Hoe hard het ook klinkt, liefde tussen mensen van die twee afdelingen zou nooit werken hoe hard je je er je best ook voor zou willen doen.
‘Genoeg gekletst, we gaan verder met het spel,’ zei George.
‘Inderdaad, nou sweety, bereid je maar voor op het ergste!’ zeiden Fred en George stelde de vraag: ‘Wat is het meest genante wat je ooit hebt meegemaakt.’ Je wilde niets zeggen maar al gauw bracht Ron het Veritaserum en je kon niets anders doen dan drinken, bekennen en sterven van schaamte. George stelde de vraag nog een keer en je deed je handen voor je mond zodat je het niet zou hoeven te zeggen.
‘O, nee, zo gemakkelijk kom je er niet vanaf,’ zeiden Fred en George tegelijkertijd en ze pakte je handen vast en haalden ze weg van je mond.
‘Wees nou niet zo’n spelbederver en beantwoord de vraag. We zullen je er niet mee pesten. Nouja misschien wel maar dat zal wel op houden hoor. Ooit een keer, over een week, misschien wel een maand.’
‘Nou George, maak daar maar een eeuw van. Licht er aan hoe lachwekkend je antwoord is sweety,’ zei Fred en hij knipoogde naar je en vroeg weer dezelfde vraag je had geen kans om te ontsnappen want de tweeling hielden je handen vast.
‘Het genanste dat ik ooit heb meegemaakt is… dat de eerste dag dat ik professor Sneep zag ik hem wel leuke leraar vond. Maar ik ben erachter gekomen dat hij zo het tegenovergestelde is,’ zei je er nog snel achterna maar het was al te laat. Iedereen lag in een deuk en je hoofd werd roder en roder en keek beschament naar de grond.
‘Haha Sneep, een leuke leraar, wat een fantasie.’
‘HOU ER NOU MAAR OVER OP JA! Jullie ook met jullie stomme spelletjes! Ik wilde hier helemaal niet zijn. Lachen jullie nog maar lekker verder maar ik ga!’ zei je boos terwijl je tegen je tranen moest vechten. Je rende de kamer van hoge nood op weg naar, je weet eigenlijk niet waar je heen liep. Alleen maar weg van de tweeling, ver weg van iedereen die op dat moment in de kamer van hoge nood was. Ze konden allemaal barsten, de eikels.

Je liep door de gangen op de vierde verdieping toen je er achterkwam dat je je jasje was vergeten. Moest je ook nog helemaal terug naar de zevende verdieping om je jasje te halen terwijl er een groote kans was dat de jongens er nog zaten. Boos stampte je alle trappen weer op terwijl een aantal schilderijen je boos aankeken.
‘Nouja zeg, kan het wat zachter. Het is elf uur, ook wij schilderijen houden van een slaapje,’ zei een opgetutte lelijk vrouw op een kitcherig schilderij.
‘Ik doe lekker wat ik wil!’ snauwde je en liep verder. Eindelijk was je bij de kamer van hoge nood aan gekomen. Je liep er drie keer langs en ging de deur door die was verschenen. Hij was verlaten op een iemand na. Zabini! Daar stond hij dan met je jasje in zijn handen. Hij had opgekeken toen de deur open ging. Met een rood hoofd liep je naar hem toe.
‘Sorry, dat is mijn jasje, mag ik hem terug?’ vroeg je zachtjes. Zabini knikte en gaf je je jasje maar liet het niet los.
‘Uh, ik wil graag gaan slapen, dus uhh, tot morgen misschien,’ zei je en je wilde je al omdraaien en weglopen maar Zabini pakte je vast.
‘Uh ____, mag ik je wat vragen?’ vroeg hij zachtjes. Je knikte snel.
‘Uh… nou, wat ik me afvroeg. Je vond dus Sneep leuk.’
‘Ga je me nu uitlachen! Daar heb ik echt geen zin in!’ zei je boos.
‘Nee, nee! Ik zou jou nooit uitlachen. Wat ik bedoel, wat ik wil vragen is dat… wie vind je dan nu leuk?’ hij vroeg het nog zachter dan eerst en je kon het bijna niet verstaan. Je hart begon sneller te slaan en je hoofd zag er wel uit als een tomaat met een gezicht.
‘Waarom… waarom wil je dat weten?’ vroeg je even zachtjes als hij.
‘Omdat… omdat…’ meer zei hij niet. Je voelde alleen zijn lippen op de jouwe. In het begin was je verbaast maar al snel sloeg je je armen om hem heen. Je wist zeker dat er op dat moment niemand gelukkiger kon zijn dan dat jij je voelde.


*Lees ook de andere uitkomsten*

'Dare,' zei je. Het kon je niet echt veel schelen, (334 x uitgekomen)

'Dare,' zei je. Het kon je niet echt veel schelen, het zou toch niet zo erg zijn? Maar binnen een minuutje wist je dat je helemaal fout zat. George zei iets tegen Fred en Fred's glimlach werd alsmaar groter en groter
'We hebben besloten!'
'Zeg me wat het is dan kan ik het doen en mezelf daarna opsluiten in een donkere, lege, kleine kamer.' Fred grijnsde en zei: 'We dagen je uit om Sneep te kussen!'
'Wat! Ben je helemaal gek geworden, dat ga ik echt niet doen! Nooit!'
'Ah, kom op ____, je hebt geen keuze,' zei Harry die glimlachend op een stoel zat.
'Nee ik doe dat niet, punt uit! Geen discussie mogelijk!'
'Jawel sweety, dat ga je wel doen.'
'Nee Fred! Wil je me ziek maken?'
'It's just Sneep darling,' zei George met een grijns op zijn gezicht.
'Waarom kus jij Sneep dan niet als het MAAR Sneep is!' Je wilde er niet eens over denken. Sneep Kussen! Iell!!
'Jij wilde Truth or Dare spelen. Je kan niet ontsnappen baby.'
'Nee, Harry, denk je dat? Wat gaan jullie dan met mij doen als ik het niet doe?' Er was geen enkele manier dat jij Sneep zou gaan zoenen! Je keek naar Draco die in een hoek van de kamer zat. Hij had nog helemaal niets gezegd! Jullie twee waren zeer goede vrienden, jij woonde naast hem en sinds de eerste dag in de trein had jij een crush op hem. Je was bang om het iemand te vertellen. Wat als hij er achter zou komen, dan zou je hem nooit meer recht in de ogen aan kunnen kijken. Jullie vriendschap zou verpest zijn!
'Als je het niet doet laten we je hier van drinken,' George hield een flesje met Veritaserum omhoog. 'En dan vragen we je alles wat we maar willen. Alles!'
'Hallo ik heb voor dare gekozen, niet voor truth! En ik wilde dit spel eigenlijk helemaal niet spelen, jullie twee kidnapte mij!' zei je tegen Fred en George.
'Dus, kan ons niet schelen. Je mag kiezen: 'Sneep zoenen of een antwoord geven op al onze vragen.' het was een moeilijke beslissing. Het maakte niet uit wat je zou kiezen, ze waren alle twee verschrikkelijk! Ze konden je alles vragen wat ze wilden en dat betekende; verschrikkelijke vragen! Je had je beslissing gemaakt, het zou het veritaserum worden. Echt niet dat je Sneep ging zoenen. Je zal strafwerk krijgen en misschien zou je dan zelfs van school worden gestuurd. Je wilde het risico niet nemen voor dat stomme spel.
'Geef hier dat Veritaserum,' zei je en dat was de eerste keer dat Draco op keek. Hij leek heel erg verbaast van je antwoord, net zoals George en Fred.
'Er is geen weg terug, babe,' zei George met een grijns van hier tot Tokio. Je werd een beetje bang van die grijns. Wat gingen ze je vragen? Help! Waarom was je niet weggegaan toen ze je hadden vrijgelaten? Waarom was je hier gebleven bij die jongens! Terwijl je aan het denken was gaf Ron je het Veritaserum. Je nam een grote slok en gaf het terug aan Ron.
'Nou sweety, wat zullen we je eens vragen.'
'Ah, hou je mond Fred, vraag nou maar gewoon iets!' snauwde je. Hoe eerder dit klaar was hoe beter.
'Als eerst,' begon George. 'Wie is het knapste. Ik of Fred?'
'Fred natuurlijk. Ik vind die pukkel op je neus niet zo leuk,' zei je. Iedereen begon te lachen en George verborg zijn neus meteen.
'Thanks ____, ik denk zelf ook dat ik de knapste ben,' zei Fred en hij knipoogde naar je (Ik: *kuch* Ego *kuch*).
'Het is tijd voor de volgende vraag,' zei Zabini. 'Heb je een crush op iemand?'
'Ja,' antwoordde je en je begon rood te worden. Zabini glimlachte en ging verder: 'Laten we het een beetje spannend houden. Is je crush op dit moment in deze kamer?' Je wilde niet antwoorden maar je had geen keus door het Veritaserum. Dus je zei ja en alle jongens kwamen dichterbij.
'De laatste vraag, wie wilt hem stellen?' zei Ron en hij keek in het rond.
'Ik zal het wel doen,' zei Draco en hij ging op de stoel tegenover je zitten. *O nee* dacht je *Iedereen mag het vragen maar niet hij!* Maar helaas ging hij het wel vragen en je kon er niets aan doen!
'Oke ____, hier is DE vraag,' zei Draco en hij grijnsde. 'Wie is jouw crush!' Voordat je ook maar iets kon zeggen had je je handen al voor je mond gedaan. Fred en George pakte je handen, trokken ze van je mond af en grijnsden met hun identieke grijns.
'Dat dachten we dus even niet hee!' zei George
'Vraag het haar opnieuw,' grijnsde Fred. De tweeling hielden je handen vast dus je kon je mond niet meer verbergen.
'Ok, ____. Ik vraag je opnieuw, wie is je crush?' Je wilde je mond houden maar de toverdrank was te sterk.
'Draco,' fluisterde je. De tweeling lachte. Ze hielden je handen niet meer vast dus je kon wegrennen. Het laatste wat je zag was het geschrokken gezicht van Draco. *Nu weet hij het* dacht je. Jullie vriendschap was voorbij.

Je rende door het kastel, weg van alles en iedereen! Je wist niet eens waar je was. Je had tranen in je ogen, je was aan het huilen. *ik ben moe* zei je in gedachten en in het midden van de gang ging je op de grond zitten. Je hoorde voetstappen maar je keek niet op. De voetstappen stopten en er ging iemand naast je zitten. Je keek stiekem eventjes naar links. Daar zat Draco Malfidus met een mega grote glimlach op zijn gezicht. *O, fantastisch. Nu zal hij me ook wel gaan uitlachen!* Met z'n tweeën zaten jullie daar 10 minuten, 10 minuten van stilte. Je was bang om iets te zeggen maar misschien zou hij dan weggaan.
'Luister Draco, lach me uit maar laat me dan gewoon met rust, oke?!'
'Nee,' zei hij en hij keek je recht in de ogen aan. Je voelde dat je rood begon te worden.
'Waarom niet! Ik kan het toch niet helpen dat ik je leuk vind! Laat me gewoon alleen, alsjeblieft!'
'Ik wil je niet alleen laten ____, waarom begrijp je het niet?'
'Wat moet ik begrijpen!'
'Dat ik van je hou,' en hij kuste je lippen. Het was geweldig! Misschien moest je hierna Fred en George maar gaan bedanken maar nu wil je eerst alleen zijn met Draco. JOU Draco.

*Lees ook de andere uitkomsten*

'Truth,' zei je vastberaden. (166 x uitgekomen)

'Truth,' zei je vastberaden. Wat had je nou te vrezen? Als ze iets vroegen kon je altijd nog gaan liegen niet waar? Fred en George zaten al naar elkaar te grijnzen maar Ron kwam ertussen.
'Fred, George, laat deze maar aan mij en Harry over,' zei hij en samen met Harry kwam hij dreigend op je af. Wat deden ze je aan! Je dacht dat ze je beste vrienden waren. Samen met Hermelien vormden jullie een hecht vriendengroepje. Nouja de laatste tijd vond je Ron maar een kwal, hij zat steeds de eerstejaars te pesten en dan vooral als jij langs kwam! Je kon dat zo niet uitstaan! Kijk als Fred en George is uithaalden was het grappig en kon het slachtoffer er meestal na een tijdje er zelf ook om lachen. Nouja behalve die ene keer dat ze je een kanariekano hadden gegeven en je nog dagen geel zag! Tjaa je was dan in ieder geval het zonnetje in huis zoals Fred en George telkens maar zeiden. Maar Ron was de enige die om zijn daden kon lachen en ook Hermelien was flink teleurgesteld in hem geweest. Nouja is ze in ieder geval over haar verliefdheid heen. Ron en Harry zaten wat te fluisteren en ze konden het blijkbaar niet eens worden over hun vraag. Het moest natuurlijk de meest perfecte vraag worden, ze konden deze kans natuurlijk niet voorbij laten gaan. Na een tijdje knikte Harry en wendde hij zich samen met Ron tot jou.
'Okee wij hebben besloten. Maar voor dat we je de vraag stellen moet je eerst nog een slokje nemen van dit hier,' zei Ron en hij hield een flesje met een doorzichtig vloeistofje erin voor je neus.
'Wat is dat nu weer,' vroeg je terwijl je het flesje aandachtig bekeek.
'Sweety, dat is Veritaserum,' zei Fred. Je begon het een beetje benauwd te krijgen.
'Wa-waarom is dat nodig?'
'Zodat we zeker weten dat je de waarheid vertelt,' beantwoordde George je vraag. Oke dit ging dus helemaal de verkeerde kant op. Ze konden je nu vanalles vragen, je diepste geheimen en je kon niets anders doen dan ze eerlijk te beantwoorden! Dit was zo oneerlijk! Maar je liet je niet kennen je pakte het flesje en nam een grote slok.
'Nou tevreden,' antwoordde je nors. Je leven zou binnen een minuutje voorbij zijn voorspelde je.
'Zeer tevreden,' grijnsde Ron.
'Nou kom maar op met die vraag, het is nu of nooit,' ze ik nog even nors maar met een vleugje zenuwen.
'Okee, wie is de grootste kwal van de hele school en beschrijf uitvoerig waarom,' zei Ron terwijl hij vluchtig naar Draco keek. Hij had natuurlijk gedacht dat je Draco de grootste kwal zou vinden maar daar had hij dus zo'n ongelijk in.
'Jij,' antwoordde je rustig, de vraag was gelukkig niet al te erg en nu kon je eindelijk eens je hart luchten. Ron keek je verbaast aan.
'Ik?'
'Ja jij! Zie je dat zelf dan niet! Je pest hulpeloze eerstejaars, die durven volgend jaar volgens mij niet eens meer terug te komen! Je bent een onuitstaanbare kwal geworden Ron Wemel. Eerst waren we beste vrienden maar de laatste tijd. Ik schaam me dood als ik bij jou in de buurt loop omdat iedereen weet dat ik bevriend met jou ben. Dat ik bevriend ben met de kwal van de school. Je bent nog erger dan Malfidus! Ik herken de Ron van vorig jaar helemaal niet meer terug. Je was zo aardig, tegen iedereen. Nou oke soms was je wel eens chagerijnig maar wie niet. Maar nu... nu haat ik je!' die laatste woorden had je eigenlijk niet willen zeggen maar je kon er niets tegen doen, het was de waarheid. Je had tranen in mijn ogen omdat je eigenlijk de waarheid niet wilde geloven. Hermelien was niet de enige die destijds verliefd op hem was, dat was jij ook en als je eerlijk mocht zijn. Dat was je nog steeds. Je haatte hem, maar was nog steeds verliefd. Je keek de kamer rond en je zag Ron nog net de hoek van de deur omlopen. Je rendde snel achter hem, je wilde dat hij weer werd zoals vroeger. Maar dat lukte alleen als je met hem ging praten en hem duidelijk maakte dat je het hem zou vergeven.

Je liep door de gangen en plotseling hoor je gesnik van achter een deur vandaan komen. Je opent de deur en daar zit Ron. Te huilen, met zijn benen opgetrokken op een stoel. Vanzelf voelde je de tranen weer opwellen en je liep naar hem toe. Je legde een arm om hem heen en troostte hem. Meteen voelde je de vlinders in je buik.
'H-het sp-spijt me ____, e-echt wa-waar!' snotterde Ron met zijn gezicht in zijn armen. 'I-ik wil helemaal geen kw-kwal zijn. D-dat is nooit mijn be-bedoeling geweest. H-het enige wat ik wilde was dat... dat...' maar hij ging niet verder.
'Dat wat, Ron, vertel het me,' drong je aan.
'Dat ik bij jou zou opvallen. Dat ik niet meer die verlegen Ron voor jou zou zijn maar dat ik ook dapper was.' En zijn oren werden rood. Werden die rood van schaamte of moest hij nou... blozen?
'Maar Ron, eerstejaars pesten is niet dapper, eerder laf! Je was al dapper genoeg, je had helemaal niet hoeven te veranderen!'
'Ah kom op ____,' schreeuwde Ron plotseling. 'Niemand zag mij staan, ze kende me alleen maar als de vriend van de beroemde Harry Potter en niets meer. Ik wilde dat ze eens zagen dat ik niet alleen de vriend van Harry was. Ik wilde dat ze ook mij zagen. Ik wilde dat jij mij zag,' dat laatste fluisterde hij weer en toen begreep je het. Dit alles had hij gedaan om bij jou op te vallen. Expres eerstejaars pesten als je kwam, zodat je hem zou zien staan. Maar wat hij niet wist was dat je hem al zag staan en dat ging je hem eens laten weten. Maar dan niet met woorden. Je pakte zijn kin en draaide zijn hoofd zo dat hij recht in je ogen keek. Je bedacht je geen seconde en je drukte je lippen op de zijne. Hij schrok even van je plotselinge actie maar ontspande daarna en genoot. Je verbrak de zoen en met het laatste beetje veritaserum dat nog door je aderen stroomde zei je: 'Je viel al bij mij op, ik wachtte alleen totdat ik ook bij jou opviel.' Dit keer kuste Ron jou lippen en je hoopte dat het moment nooit meer voorbij zou gaan.

*Lees ook de andere uitkomsten*

'Dare,' zei je een beetje zenuwachtig. (117 x uitgekomen)

'Dare,' zei je een beetje zenuwachtig. Met de tweeling erbij zou je het verbazen als je niet iets heel ergs zou moeten doen. En ja hoor daar verschenen die identieke grijnzen al. Je begon er haast bang van te worden. Help, je moet hier zo snel mogelijk weg komen! Alle jongens gingen met elkaar overleggen en toen ze even niet keken probeerde je zo snel mogelijk bij de deur te komen maar net toen je de deur open wilde doen verstijfde je. Je kon niets meer doen!
'Sweety, je wilde toch niet weglopen he,' vroeg Fred die zijn toverstok in zijn hand zat. Samen met George droeg hij je weer terug naar je plaats en hief de spreuk op. Je viel op de grond omdat de spreuk was opgeheven en je viel dus precies naast de kussens. Fijn, dit beloofde al veel goeds niet waar?
'We zijn er uit,' begon Zabini, o wat haatte je die gozer! Het liefst zou je hem met zijn hoofd door de w.c. spoelen, maar helaas heeft hij daar een te groot hoofd voor. En dat vind je ook zieleg voor de w.c.
'Jou opdract is om naar een gang te lopen en de eerste jongen die voorbij komt lopen vol op de mond te pakken. Is dat niet zalig,' grijnsde Draco. Helaas was ook zijn hoofd te groot door zijn enorme ego anders had hij hier zeker niet gezeten! Je mompelde wat scheldwoorden in zijn richting en stond op. Je had last van je kont door die valpartij dus echt graag liep je nou ook niet. Je bleef stilstaan op een gang op de 4e verdieping. En wachten maar dacht je. De anderen stonden in een leeg lokaal door het raampje te gluren. Dat valt ook helemaal niet op he, als je 6 hoofden voor een raampje ziet staan en bovendien mompelen (schreeuwen) ze scheldwoorden naar elkaar omdat ze het weer niet kunnen zien of weer opzij gebeukt zijn. Zucht... je had hier zo geen zin meer in. Truth or dare is zo leuk, als jij in ieder geval niets genants hoef te doen. Stel dat het zo'n eerstejaars nerdje is, of die achtelijke zwadderaar wiens gezicht je nog nooit hebt gezien omdat het word overspoelt door de vieze puisten. Of die Ravenklauw met die gigantische wrat op zijn neus. Je kreeg al rillingen als je er al alleen maar aandacht dat je die zou moeten zoenen!
'Zeg je hebt wel een lekkere gang uitgekozen hee, er komt niemand langs,' zei Zabini vanuit de deuropening. Ach schijt aan die wc! Waar zijn de wc's je moet zijn kop er nu induwen, dat moet gewoon!
'Wie heeft die opdracht nou bedacht,' snauwde je terug. Plots hoorde je voetstappen weerklinken door de gangen. Zabini werd door Fred terug het lokaal in gesleurt en je wachtte zenuwachtig af op degene die zo om de hoek zou komen lopen. Je zag de schaduw al, nog eventjes en je zag wie het was... het was... het was... Je slaakte een zucht van opluchting, het was Hermelien maar. Je hoefde nog niets te doen. Je hoorde Zabini zachtjes achter de deur vloeken. Je lachtte hem stiekem uit, je had er helemaal geen zin in om hem een plezier te doen.
'Hee ____,' zei Hermelien. 'Wat doe jij hier zo alleen?'
'Ik wacht op een jongen,' antwoordde je nors.
'Wie is het,' vroeg ze nieuwsgierig.
'Tjaa als ik dat eens wist,' mompelde je en je legde haar het verhaal uit en meteen ging ze bij de jongens in het lokaal staan om het te zien. Fijn, nog meer publiek het kan niet beter. Je hoorde weer voetstappen en hoopte dat het weer een meisje zou zijn. Helaas niets was minder waar! Daar liep Carlo Kannewasser. Je vloekte diep van binnen. Als je opdracht zou doen dan zou je sterven van schaamte. Je zag Zabini's glimlach maar groter en groter worden. Ja tuurlijk, hij vind het geweldig om je zo zien aftegaan bij de hunk van de school. Je liep op Carlo af en nog voordat hij gedag had kunnen zeggen drukte je je lippen op zijn mond. Hoewel je er van genoot je dwong jezelf de zoen zo snel mogelijk te beeindigen. Je haalde je lippen weer van de zijne af en fluisterde er snel achteraan: 'Haal maar niets in je hoofd hoor, het is alleen maar door die stomme opdracht van Zabini!' en je wees naar het lokaal waar je iedereen voor het raam stond te lachen. Carlo boog naar je toe en zei: 'Als je maar weet dat ik het helemaal niet erg vond.' je keek hem verbaast na terwijl hij weer verder liep. Met een boos gezicht rukte je de deur van het lokaal open en zei: 'Ja genoeg gelachen! Zabini Truth or Dare!'
'Dare,' zei Zabini met een glimlach op zijn gezicht. O, daar gaat hij zo spijt van krijgen dacht je bij jezelf en met de grootste grijns liep je naar de wc's. (Ik denk dat je wel weet wat hij zal moeten gaan doen^^)

*Lees ook de andere uitkomsten*

'What the hell is no mercy,' vroeg je verbaast. (488 x uitgekomen)

'What the hell is no mercy,' vroeg je verbaast. Fred en George grijnsden weer zo griezelig naar je. Damn, je werd bang van die blikken!
'Tjaa Sweety, daar kom je alleen maar achter als je het kiest,' grijnsde Fred. O Fred, je had al je weet niet hoelang een crush op hem. Maar no way dat je het hem ging vertellen! Jullie waren de beste maatjes en haalden samen met George geregeld streken uit. Duh, anders is school toch veel te saai! Je moest weer denken aan die ene keer dat jullie Sneeps kantoortje hadden "opgefleurd". Roze hier, oranje daar, beetje blauw, wat meer rood. Alle kleuren van de regenboog Het zou natuurlijk niet compleet zijn zonder wat lekkere luchtverfrisser. En tadaa, het kamertje van Sneep zo prachtig als de regenboog. Jullie snapten na afloop niet waarom hij zo boos was, het kantoor zag er een stuk leuker uit! Okee, genoeg herinneringen opgehaalt terug naar het spel. Je was aan het twijfelen of je het nou wel zou doen of niet. Aan de ene kant wilde je graag weten wat No Mercy was maar aan de andere kant. Als het aan Fred en George ligt zal het wel eens iets heel ergs kunnen zijn! Je besloot de gok te wagen.
'Doe dan maar No Mercy!'
'Okee sweety, er is geen weg meer terug,' zei Fred met een grote grijns op zijn gezicht.
'Vertel nou maar gewoon wat No Mercy is,' zei je ongeduldig.
'No Mercy is truth..'
'...en dare,' vulde George Fred's zin aan.
'Uhh, mag ik toch nog even wat anders kiezen,' vroeg je met je liefste stem en zette je puppy eyes op.
'Nee niet de puppy eyes nee!!' schreeuwde George en hij verschool zich achter Fred.
'Nee sweety, gekozen is gekozen. Er is geen weg meer terug. Het spijt me,' maar aan zijn gezicht kon je zien dat hij er helemaal geen spijt van had. De jongens gingen overleggen wat jij "Straf" zou zijn. Ondertussen zat je met je hoofd tegen de bank te slaan. *Bonk* ik *bonk* ben *bonk* ook *bonk* zo'n *bonk* sukkel *bonk* Plots pakte iemand je arm en met hoofdpijn keek je in het lachende gezicht van Fred.
'Wat ben jij nou aan het doen,' vroeg hij.
'Mijn hoofd tegen de bank aan rammen omdat ik zo stom ben geweest om No Mercy te kiezen. En nu heb ik naast dat ook nog hoofdpijn,' jammerde je.
'Sorry sweety, maar dat is het spel. En het zal heus niet zo erg zijn.' maar je geloofde hem niet.
'Nou we hebben besloten wat het gaat worden,' zei Zabini en likte met zijn tong over zijn lippen. IELL!!
'Als eerst je Dare opdracht,' grijnsde Draco. 'Zoen elke jongen hier in de ruimte.'
'Iell!!' krijste je. 'No way dat ik jou ga zoenen, mocht je willen!'
'Helaas dat is de opdracht. Ik kijk al uit naar mijn beurt.' en hij likte ook al zo dom zijn lippen. Gatverdamme, hier ga je nog lang een trauma van hebben. Je werd geblinddoekt zodat je niet kon zien wie de gene was die je zoende. Plots voelde je een paar zachte lippen op je mond. Het leek wel of hij honger had en hij mensen at. Het was nou niet echt de fijnste zoen en je haalde haast opgelucht adem toen dat drukkende gevoel verdween. Maar al snel zaten er weer nieuwe lippen op de jouwe. Deze waren echter heel voorzichtig alsof ze bang waren de jouwe aan te raken. Bij de volgende kus kiepte de stoel haast achterover zo hard werd je achterover geduwt maar je moest eerlijk zeggen, die gast kon goed zoenen! De vierde zoen die was... haast perfect. Vol met passie, niet te vluchtig maar ook niet te bescheiden. Je was teleurgesteld toen de zoen ophield, die had van jou nog wel langer mogen door gaan. De vijfde was bijna net zo goed als de vorige maar hij was een tikkeltje te ruig. En de laatste dat was gewoon een zoen, niets meer, niets minder. De jongen kon goed zoenen maar er was niets speciaals ofzo. Je had alle 6 de jongens gehad. Je wilde je blinddoek al af doen maar iemand hield je tegen.
'Nog niet sweety, eerst nog het truth-gedeelte,' zei Fred. Je wist dat het Fred was omdat hij je altijd sweety noemde, waarschijnlijk omdat je een tweety pyama had en hij in plaats van tweety, sweety verstond. Nou ja dat maakte jou niet uit, je voelde je altijd speciaal als hij dat zei ook al wist je dat er niets speciaals aan was.
'Als eerst neem je een slokje van dit,' zei Harry. Je voelde koud glas tegen je lippen en even later liep het veritaserum je mond in. Je slikte het snel door en wachtte zenuwachtig, maar toch nieuwsgierig op de truth-vraag.
'Okee, nu is onze vraag. Wie zoende er van de 6 jongens het beste,' zei Ron en je wist dat alle jongens nu verwachtingsvol naar je keken. Diep van binnen wist je het antwoord al maar je wilde de jongens zo lang mogelijk in spanning houden. Dus je deed alsof je nadacht en alsof je maar niet kon beslissen.
'Ahh ____, zeg het nou maar gewoon!'
'Rustig Dracotje, een beetje nieuwsgierig? Bang dat jij niet zal worden gekozen?' zei ik plagend en ik besloot maar gewoon het nummer te zeggen. Het nummer die mijn lot zal bepalen, want ik wist wie diegene was. En ik wist dat mijn leven zal veranderen maar het veritaserum dwong me om het te zeggen en ik kon niets anders doen dan me eraan overgeven.
'Okee, diegene die het beste kon zoenen naar mijn weten, is nummer vier!' Je keek snel naar beneden en je hoopte dat niemand je blinddoek af zou doen wat je wilde niet in het gezicht van nummer vier kijken. Je wilde niet dat het leven zou veranderen. Plots voelde je dat iemand je kin omhoog deed en zijn lippen op de jouwe drukte. Je voelde de vlinders in je buik en daar was weer die perfecte zoen. Je kon niets anders doen dan genieten. Nummer vier maakten zijn lippen weer van die van jou los en deed je blinddoek af. En daar keek je recht in het gezicht van... Fred. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht en nog voor dat je iets kon zeggen drukte hij zijn lippen al weer op die van jou.
'Eindelijk... na al die jaren. Na al dat dromen, heb ik eindelijk jou lippen geproeft,' fluisterde hij. Je had het gevoel dat je lippen zouden barsten, zo groot was je glimlach.
'I-ik weet eigenlijk n-niet echt uh.. tjaa..' stotterde hij.
'Nooit gedacht dat ik DE Fred Wemel ooit zou horen stotteren,' zei je met nog steeds die Superglimlach die je gezicht sierde.
'Sweety, sinds die eerste keer dat ik jou zag ben ik al verliefd op je. En nu is het eindelijk de tijd dat je het weet en..' maar voordat hij verder kon gaan had je een vinger op zijn lippen gelegd.
'En eindelijk na al die jaren zal ik jou vertellen dat ik sinds ik jou ontmoet heb, geloof in liefde op het eerste gezicht,' en na die woorden drukte je je lippen weer op de zijne.
'____, zou je misschien mijn... mijn... mijn meisje willen zijn?' vroeg Fred verlegen.
'Ja natuurlijk! Maar op 1 voorwaarde,' zei je serieus.
'Wat dan?'
'Dat je me voor altijd sweety blijft noemen,' zei je glimlachend en je kreeg weer zo'n perfecte zoen als antwoord.
'Beloofd!'

*Lees ook de andere uitkomsten*