Vogelvrij {proloog}. - Uitkomsten

Altijd hetzelfde liedje. (14 x uitgekomen)

Net op het moment dat ik over de rand van het balkon klim, hoor ik gerommel achter de reusachtige deur aan de andere kant van mijn kamer. Zo snel ik kan trek ik mijn andere been over de rand van de balustrade en ren naar mijn bed. Snel kijk ik of er vlekken op mijn nachtjapon zijn achtergebleven en dan spring ik in bed. Ik sluit mijn ogen op het moment dat de deur opengaat.
“Uwe hoogheid, het is hoog tijd om op te staan! U moet de japonnen nog passen voor het bal vanavond.” Hoor ik de stem van Barbara, mijn hofdame door mijn kamer roepen. Voetstappen bewegen zich en een paar seconden later worden mijn gordijnen opengetrokken. Ik doe net alsof ik nu pas wakker word en rek me uit terwijl ik uitgebreide zucht slaak.
Ik sla mijn benen om de rand van het bed en Barbara roept dat mijn bad klaar is. Ik loop achter Barbara aan, de gang op, en een andere deur naar binnen. Ze zet de flesjes lavendelolie, rozenolie, en badschuim op het houten kastje naast het bad en verlaat de kamer.
Ik reik naar de kleine knoopjes op de rug van mijn nachtjapon en laat hem rustig naar beneden glijden. Ik stap in het bad en doe van alle drie de flesjes een scheutje in het water.

Barbara komt de kamer met het bad weer binnen en heeft een handdoek met zich mee. Ik sta op en ze begint me te drogen. Daarna trekt ze me een onderjurk aan en doet ze de handdoek om mijn haren zodat het water de onderjurk niet verknoeid. Ze neemt me weer mee naar mijn kamer en zet het kamerscherm goed. Twee andere hofdames komen ook de kamer in en beiden dragen ze drie kartonnen dozen. Barbara pakt één van de dozen en maakt hem open. Daarin ligt een roze japon, voor de garen is er gouddraad gebruikt. Wat een afschuwelijke jurk.

Even later worden de koorden van de jurk op mijn rug aangetrokken. Een spiegel wordt voorgehouden. De jurk ziet er nog verschrikkelijker uit als ik hem aanheb! Achter mijn rug hoor ik Barbara en de twee anderen goedkeurend mompelen. “Bevalt de jurk u, mijn hoogheid?” Hoor ik iemand vragen. Ik schud mijn hoofd, heb geen zin om woorden te gebruiken.
De jurken die volgen zijn ook, stuk voor stuk, afzichtelijk, op één na. Het is een parelmoer blauwe jurk, de zilveren garen bewandelen hun weg op de jurk, en zorgen ervoor dat het er prachtig uitziet. “En, uwe hoogheid? Hoe bevalt deze?” Ik knik, ten teken dat hij me bevalt.
Ik word weer uit de jurk gehesen en krijg een andere simpele, van lichtgroen satijn aan. Mijn haren worden losjes opgestoken en daarna word ik naar mijn vader gebracht.

Op weg naar de troonzaal denk ik weer aan mijn nachtelijke rit met Storm. Storm is mijn gitzwarte paard, ik heb haar al sinds ik klein was en ze is mijn beste vriend. Graag zou ik met haar voor eens en voor altijd willen ontsnappen uit dit kasteel. Alle plichtplegingen en manieren, altijd al die jurken, nooit eens alleen. Elke keer als ik een blik naar buiten werp word ik verscheurd van verlangen naar vrijheid. Ik voel echt niets voor het plan van mijn vader, koning Frederik. Ik hoef geen koningin te worden, ik wil mensen niet domineren en hun mening ondermijnen. Ik wil reizen, leren over magie en andere mensen, zien wat zich afspeelt buiten de muren van dit kasteel.