You Hate Me? I Kill You! - Uitkomsten

You Hate Me? I Kill You *1* (11 x uitgekomen)

Het was een koude nacht. Het was stil. Het hele weeshuis sliep. Todat er op de deur werd gebonkt. Je werd wakker en liep naar de deur. “Jaa?” gilde je. “Wat is er nu weer?” Je kreeg geen antwoord. Je maakte de deur open en zag dat het regende. Er lag een mandje op de grond zag je. Er lag iets in. Je keek erin, er lag een kindje in, samen met een briefje. Je liep naar binnen, rechtstreeks naar de kamer van de directrice. Je was bang voor haar. Je klopte aan en je hart schoot naar je keel. “Wie durft mij wakker te maken!” klonk de schelle stem van de directrice. “I-Ik Mevr-mevrouw.” Hakkelde je. “Waarom dan wel niet!?” gilde de schelle stem van de directrice. “E-er ligt ee-een kind-kindje vo-voor de deu-deur.” Bibber je. “Breng het hiernaar toe!” Ze noemde kinderen nooit hem of haar, of hij of zij, ze noemde ze altijd Het. Je overhandigde het kindje aan de directrice. Ze bekeek hem kritisch. “Aangezien jij de oudste bent, zorg je voor Het.” Kakelde ze. “O-okay me-mevrouw!” Je nam het kindje weer aan en liep naar je kamerje. Er stond niet meer dan een bed en een wc. Douchen deden jullie allemaal tegelijk. Je jurken, eerder een vod te noemen, gewoon een grijse lap waar met een stiksel per kant een mouw in is genaaid en met een gat bovenin voor je hoofd. Je legt het kindje met het mandje op de grond, het kindje slaapt nog. Je gaat liggen en valt in slaap.

..TIJDSPRONG..

Het is nu drie jaar later. Je hebt het helemaal gehad. Vanavond nog loop je weg!

De dag gaat voorbij in een sleur. Alles loopt slowmotion. De dag lijkt wel een eeuw te duren. Je gaat braaf naar bed en doet alsof je slaapt. Als je de laatste deur dicht hoort slaan, altijd die van de directrice. Je wacht nog een half uutje maar besluit dan dat het tijd is om te gaan. Je hebt je kamer weer voor je alleen dus over het kindje, je hebt nooit zijn naam geweten, slaapt bij zijn leeftijdgenootjes. Je opent de deur en loopt de gang uit, richting de grote deur. Je opent hem zachtjes, gelukkig is het geen kraakdeur. Als je buiten bent storm je weg, je bent opgelucht en blij en rent het dorp in. Je zoekt een huis waar nog licht brand. Je vind er een en je belt aan. Er wordt opengedaan. Je zet vlug een ik-ben-een-zielig-weeskind-help-me gezicht op. “Wat is er?” wordt er gevraagd. Je krijgt het gezicht van de vrager niet te zien, maar het is een zachte vrouwenstem, die van een jonge vrouw en de vraag is niet onvriendelijk. “Mevrouw, ik ben net weggelopen uit het weeshuis, kan ik vannacht bij U slapen?” “Natuurlijk kindje, we wilden eigenlijk al een kindje adopteren, maar we wilden er nog even mee wachten.” “Dank U mevrouw.” Je huilt nu, je bent blij en opgelucht, zo blij, dat je er verdrietig van wordt. “Niet huilen kindje, het komt goed. En wat is je naam?” “Ik heet Klarisse.” Snik je. “Kom maar binnen.” Je loopt naar binnen, je ziet nu het gezicht van de vrouw, het is een knap en vriendelijk gezicht, veel aardiger als het gezicht van de directrice. “Je kunt vannacht op de bank slapen als je wilt.” “Dank U” je bent de vrouw echt super dankbaar. Je nestelt je op de bank en valt in slaap.