Never mess with the Artist! #01 - Uitkomsten

I'm not ready (15 x uitgekomen)

Ik maseer mijn slapen, morgen is mij deadline eral en ik heb nog, niks nada noppes.
Mijn naam? Daniëlla , en waarom ik zo gestrest ben? Ik ben een van de bekenste en jongste collumnschrijfsters van The Times. In mijn gezellig vrijgezellen apartementje loop ik piekerend rond. Ik krab onder mijn elastiek waar mijn zijden bruine haren in gestoken zijn. Zuchtend leun ik met mijn arm tegen de raampost terwijl ik dromerig naar Central Park staar... New York is toch fantastisch niet waar?...
Ok focus... waar kan ik mijn kritiek op los laten? Een hels lawaai is te horen. “I’ll Break Awaay!!” Is een jongen zijn stem te horen, ik ga op mijn tippen staan om naar beneden te gluren en klap dan mijn raam open, ik hang eruit en zie een auto voorbij rijden, In grote witte letters ‘Tokio Hotel’ Aha!
Dat is een onderwerp! Ik heb eral van gehoord. Ik huppel naar mijn laptop van de zaak en mijn vingers glijden professioneel over het toetsenbord heen. “Hysterische levenstijl of een voorbijgaande rage?”



“En zoals wij allemaal weten, gebeurdt hetzelfde bij elke ‘boyband’ Ze komen en gaan. Hun androgyde zanger zal ondertussen vergaan van de drugs en sigaretten. Het meest voorspeldbare wat gebeurd bij onder druk gezette tieners....” Tom gooit woedend The Times op het tafeltje en barst uit: “Ongeloofelijk hé! The Times kraakt ons af!” “Kritiek blijft kritiek Tom, laat hun toch een mening hebben” Sust Bill. Tom: “Hoe kan je in vredesnaam zo rustig blijven??!!! Ze schelden je uit voor ‘verwijfd’, ‘androgyde’ en ‘travestiet’!!” Tom kolkt van woede... continu bij slechte kritiek. “Tom, broer, Al heel mijn carriere wordt ik ervoor uitgescholden.. Ik ben het heus gewend” Bill neemt een trek van zijn sigaret. Tom: “Bill je moet echt eens stoppen met roken” Bill haalt zijn schouders op.Ik zet me rechter in mijn stoel en tokkel met mijn drumsticks op en leren zetel die een prettig geluid maken als ik er op tokkel. Georg: “we kunnen de schrijver het en prettig inwrijven” Tom: “Hoe ga jij dat dan doen hé?” Ik: “We kunnen haar adres vragen aan de redactie...” zeg ik eindelijk ook weer eens. “Hebben we later nog over, nu moeten we op!” zegt Bill als hij zijn peuk in de assenbak drukt en de rook uitblaast.


Mijn pumps klinken al ver vanop de hal. Ik hou de zwarte map steunend op mijn heup vast. Vergaderingen hé ^^. Als ik de vergaderzaal binnen wil stappen wordt ik tegen gehouden door Roxanne. Ik: “Roxy! Kom je vanaaf bij me eten??” Roxanne: “Afgesproken, zet hem op!” ze duwt me de vergaderzaal in. Oude mannen en een oudere dame zitten rond de tafel, ik begroet hen en plaats me neer. Ik luister naar wat de hoofdredacteur te zeggen heeft. Ik knik conitnu op teken van ‘ik zit hier nog, ik luister’ De man blijkt wel eeuwig door te ratelen. Komop laat dit snel voorbij zijn... Komop. Ik tuur naar de klok... bijna tot die bitch weer eens tegendraads moest zijn, waardoor ik wat langer moet zitten. “Ok vergadering gesloten” kraamt de man uit en neem mijn handtas en map en loop naar buiten. Roxanne, die hier werkt als jobstudente, komt me tegenmoet. Roxanne: “Werk zit erop, wat denkje van de sushibar?” Ik: “Klinkt meer dan geweldig” Even later rijden we naar de sushibar, recht tegenover de boekwinkel die achter een concertgebouw staat.

Reacties?
Nominatie?


xXx