~Can we make this happen?~ { 6 } - Uitkomsten

almost there ^^ vind dit z'n leuk plaatje xD (9 x uitgekomen)

Maar uiteindelijk lopen we lachend het zwembad uit en gaan we ergens met z’n allen zitten.
Dat ergens is dus gewoon een bankje met een grasveld.
Ik ga – zoals gewoonlijk – in het gras zitten terwijl de rest een beetje op het bankje zit en staat.
‘En nu wat?’ vraagt Anna ‘nou ik ga naar huis want anders ga ik een beetje heel erg veel gezeik krijgen’ antwoord Roos en ze staat op van het bankje.
‘Ik ga wel met je mee’ zegt Olav en hij loopt samen met Roos weer weg.
‘En toen waren er nog zes’ lacht Kars ‘nee zeg maar 5’ zegt Anna en ook zij staat op ‘ik moet ook naar huis, dat domme mens komt vanaaf en ik moet er zijn’ zegt ze en ze rolt met haar ogen.
‘Wie is dat domme mens?’ vraagt Tess ‘haar stiefmoeder’ antwoorden Kars en Bram tegelijk.
‘Oke’ zeggen Tess en ik ook tegelijk, waardoor we in de lach schiet.
Kars en Anna gaan dus ook weg, het word steeds rustiger.
Na ongeveer twee uur, het is dan dus inmiddels acht uur ofzo, gaan we allemaal naar huis toe.
Omdat Bram en Daan een totaal andere kant op moeten fietsen ze niet met ons mee naar huis.
Maar voordat we weg gaan wisselen we natuurlijk nog even onze telefoon nummers uit.


‘Sheila wakker worden’ word er naast me oor geroepen.
Moe sla ik me ogen open.
Dit keer is het gelukkig niet Aaron, nee dit keer is het me moeder.
‘Sheila, schatje, jij en Aaron gaan zo weg en je vader en ik moeten jullie wel naar het vliegveld brengen’ zegt me moeder, en zodra ze deze woorden gezegd heeft spring ik op.
‘Vandaag gaan we naar Duitsland’ gil ik en ik spring echt me bed uit.
Als een gek haal ik mijn spullen uit de kast en ga ik me snel douchen – normaal doe ik er echt een uur over – en aankleden.
Natuurlijk doe ik ook heel snel me make-up en me haar.
Binnen een halfuur zit ik al beneden met een big smile.
Ineens bedenk ik me dat ik wel serieus moet zijn, ik moet er wel voor zorgen dat ze krijgen wat ze nodig hebben.
Terwijl ik daar over na denk komen Aaron en me vader de kamer binnen.
Ik zet me hand onder me hoofd en denk nog steeds na.
Hoe ga ik dit aanpakken, ik bedoel ik moet het wel goed doen, z’n kans krijg ik echt never nooit weer, dus hoe pak ik dit aan.
Ik moet natuurlijk niet gaan stamelen als ik eindelijk met de jongens oog in oog sta, en ook niet de hele tijd naar de grond kijken.
Ik moet ze gewoon in de ogen kijken.
Maar ik moet ook niet als een hyper fan reageren als ze me aan spreken.
‘Thee?’ onderbreekt me moeder mijn gedachtegang. Een beetje afwezig knik ik en mijn thee wordt ingeschonken.
Na het ontbijt gaan Aaron en ik de laatste spullen in pakken voordat we weg moeten naar het vliegveld.
Bijna vergeet ik nog mijn backstage pas mee te nemen, dat zou echt een ramp zijn want dan kon ik ze gewoon niet zien!
Ik sleur mijn koffer en tas van de trap af en zet ze in de gang.
Niet veel later komt ook Aaron met zijn koffer naar beneden.
‘Heb jij daar echt alles in?’ vraag ik als hij echt maar met 1 koffer aan zetten komt en hij knikt.
‘Wow!’ zeg ik en ik loop een rondje om de koffer.
‘Sheila, niet iedereen hoeft de wereld aan spullen mee hoor’ zegt Aaron.
‘Zijn jullie klaar dan gaan we’ zegt me vader hij pakt zijn jas en zijn autosleutel.
Zodra hij zijn jas pakt snel ik naar boven toe.
‘Wat is ze nu weer vergeten’ hoor ik Aaron nog zeggen.
‘Dat hoorde ik!’ roep ik.
Van mijn kamer haal ik snel mijn 2 spijkerjackjes – een witte en een zwarte – en mijn zwarte jas en ik dan ren ik snel weer naar beneden toe.
‘Zo we kunnen gaan’ zeg ik ‘dat duurde lang’ lacht Aaron die meteen zodra hij dit gezegd heeft een duw van me krijgt.


nog een keer sorry dat et zo lang duurde, maar was op vakantie enzo