Death is the solution to forget and forgive - Uitkomsten

Death is the solution to forget and forgive. (20 x uitgekomen)

Elke dag wordt ik er aan herinnerd. Nog steeds zitten de beelden van die dag in mijn geheugen gebrand. Als ik er eindelijk niet meer aan denk, schieten de beelden en geluiden van die dag door mijn hoofd. Mijn ogen lopen vol met tranen als ik het gegil en geschreeuw weer hoor. Haar hopeloze kreten voor hulp... Als ik dat alles weer zie laat ik me op de grond en maak ik me klein ,hopend dat alles weer weg gaat.
Ik loop elke dag op mijn weg naar school langs de plek die mij al deze ellende heeft bezorgd. Ik vraag me vaak af waarom ik niks heb gedaan, was ik te bang?
Ik kende haar niet zo goed, ze was anders dan andere, ze was stil en verlegen. Een gesprek met haar maken was haast onmogelijk. Toch had dit haar niet mogen over komen. Deden ze het omdat ze stil was of omdat ze zwart was?
De plek waar alles gebeurde was een steegje, een donker steegje dat bij een achterbeurt hoorde. Het was rond drieën. Er lag een omgegooide vuilnisbak in de steeg en er hing een waslijn dwars over de steeg met witte was er aan. Je vraagt je vast af hoe ik dit alles weet. Dat komt omdat ik dit elke dag weer voor me zie. Er liepen vier jongens het meisje liep net de steeg uit. De jongens gingen voor haar staan en schelden en schreeuwen tegen haar. Ik liep de straat net in toen een van de jongens haar sloeg. Een andere duwde haar op de grond. Toen begonnen ze alle vier op haar in te trappen, vooral in haar maag. Ik denk dat ik versteend was van angst was en dat ik daarom niks had ondernomen om haar te helpen. Ik verstopte me achter een grootte vuilnisbak. Ik durfde niet te ademen. Haar kreten zaten vol met wanhoop, pijn en verdriet. Ik had hulp kunnen halen kunnen bellen…
Haar geschreeuw en gejank waren gestopt, ik keek om het hoekje van de vuilnis bak. Ik hoopte dat ze gestopt waren, maar het enige wat gestopt was, was het kloppen van haar hart. De jongens rende weg en ik rende naar haar toen. Een laatste traan gleed van haar wang. Haar oog pupillen waren groot. Haar arm was duidelijk gebroken. –Later hoorde ik ook dat vele van haar ribben gekneusd en gebroken waren-. Ze had bloed op haar kleren en gezicht. Ze had veel bloed gespuugd, waardoor er een grootte plas bloed bij haar op de grond lag. Ik pakte haar hand beet. Ik weet nog dat ik onophoudelijk gehuild had. Haar hand was koud, een levenloze blik hing in haar ogen. Toen ik een beetje normaal kon praten door mijn gejammer heen ben ik hulp gaan halen,ook al was het al lang te laat. Ik bleef bij haar zitten, ik was in shock, het enige wat nu door mijn hoofde raasde was:"Was het mijn schuld?". Of eigenlijk dat het mijn schuld is. Ik had dit kunnen voorkomen, het lot had ons samen gebracht zo had ik dit voor haar had kunnen voor komen.
De politie legde een wit zeil over haar heen. een kring van mensen stond om haar heen. ze werd in een ambulance meegevoerd, iedereen vertrok behalve ik. ik bleef daar alleen zitten, ik en mijn schuld gevoel.
Ik ben gestopt met school ik wil niet meer herinnerd worden aan de plek waar ze stierf.
Wel bezoek ik haar graf en leg ik er een rode roos op, om zo in de hoop mijn schuldgevoel weg te dringen. Het helpt niet, ik bleef er maar aan denken. Ik onthoud vooral die blik in haar ogen. Ze had mooie grootte honing-bruine gekleurde ogen. Het gevoel dat ik elke dag met me mee draag is onbeschrijfelijk.
Ik ben nu een jaar verder en ik kan het niet meer aan, elke dag is een last. Ik loop naar de steeg waar het alles gebeurde, eindelijk had ik de moed om daar terug te keren. De waslijn met de witte was hing er nog steeds, ik kijk naar de plek dat haar laatste rust plaats is. Bloed is nog lichtjes op het betonsteen te zien. Ik kijk omhoog, een grauwe hemel staat boven mij.
Ik pak het mes dat ik had meegnomen uit mijn tas. Ik kras de tekst: ‘Death is the solution to forget and forgive’ in het betonsteen. Ik kijk er een tijdje naar. Een traan die van mijn wang glijd valt op de tekst die ik gekrast heb. Ik houd het mes stevig vast en kijk er goed naar, een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Alles word wazig. Ik val op de grond ik voel mijzelf zwakker worden. Een bloedpas vormt zich naast me. Er komt een zwart meisje naar me toe gerend, ze houdt mijn bloedende polsen vast en ze schreeuwt voor hulp. Ik lach naar haar en zeg met mijn laatste kracht die ik in me heb: ‘Death is the solution to forget and forgive’.