1*Sweep it into the corner Or hide it under the bed - Uitkomsten

The pain i don't know (56 x uitgekomen)

Ik hoor vrolijke muziek mijn kamer vullen. Ja het leven gaat gewoon door, ook de vrolijke liedjes. Ik ga in mijn vensterbank zitten en trek mijn benen omhoog. Ik sla mijn armen eromheen, mijn eerste traan glijd uit mijn ooghoek. Nee ik moet huilen, ik ben een jongen nee zelfs al volwassen. Ik moet mijn zwakke kanten niet tonen, dat hoort niet. Maar ik ben altijd al een emotioneel iemand geweest. Mijn broer daarentegen liet nooit iets merken nooit iets.. En blijkbaar moest hij het wel doen.. Hij moest het me vertelllen, ik ben zijn broer mij kon hij vertrouwen. Ik dacht dat we onafscheidelijk en met elkaar verbonden waren. Maar dat simpele dingetje heeft hij me nooit verteld. Ik kijk naar buiten door mijn vieze raam, het is al een tijdje geleden dat ik weer eens echt thuis was. Het is hier nu verlaten, ons appartement in Berlijn is verlaten. Niet door mij maar door mijn broer. Nog geen 3 uur geleden leek alles nog zo vredig, nog geroezemoes over de vloer. Maar nog geen 10 minuten later barste de hel los die ik nooit meer zal vergeten. Ik voel nog een traan, maar ik wil het niet voelen. Nogal woest veeg ik hem met de rug van mijn hand van mijn wang. Ik voel mijn wang branden maar het maakt me allemaal niet uit. Ik heb zin om te schreeuwen mijn longen uit mijn lijf gillen. Met mijn blote vuisten dat raam breken.. Ik zie de wolke samentrekken, die mogen wel schreeuwen. Ik hoor een donder gevolgd door een flits. Altijd vroeger gingen mijn broer en ik samen tellen hoeveel er tussenin zat. Onder de dekens want we waren altijd doodsbang voor onweer. Bij die herrinering moet ik even weer glimlachen, maar dan voel ik ook ineens een steek vanbinnen. Nooit meer tellen tussen het onweer, nooit meer samen onder de dekens gekropen. En ga nu niet rare dingen denken, we hadden niets met elkaar. Maar we konden wel altijd heel close zijn. We waren noot bang om elkaars hand vast te houden, hoe andere mensen erover dachten maakte ons niet uit. We waren gewoon goeie broers voor elkaar en steunden elkaar overal in. Het eerste vriendinnetje die me in de steek liet toen ik begon te veranderen. Hij steunde me, bij hem kon ik uithuilen.Niet dat onze moeder er niet was want die was er ook wel. Maar die zat met ander dingen, we hadden met zijn tweeen afgesproken haar niet lastig te vallen. Mijn gedachten worden verstoord door een donder en een felle flits.Dan hoor ik kleine druppeltjes op het raam tikken, ik volg met mijn vinger een druppeltje. Op een en hetzelfde moment rolt er ook een druppeltje over mijn wang.Het moment dat aangeeft dat ik mag beginnen met huilen. Steeds meer druppeltjes vallen van mijn wimpers op mijn gescheurde spijkerbroek. Even weer een glimlach, doet me denken aan de hond die altijd zich uitschudde voor mij. Zodat ik al gauw een gespikkelde broek had. En nu zonder een hond krijg ik ook een gespikkelde broek. Allemaal verdriet om mijn broer, die ik nooit broertje mogt noemen. Omdat hij maar liefst 5 minuutjes ouder is. Ja we zijn een tweeling misschien komt daar die sterke band wel vandaan. Iets wat ons verbind met elkaar. Een doorzichtig lijntje dat aan mij vastzit en naar hem toelijd.

reacties?