Beleef je eigen griezelverhaal (sorrie voor de spellingsfouten XD) - Uitkomsten

bij de buren (32 x uitgekomen)

Je belt aan bij de buren, als ze maar snel open doen, denk je. Je krijgt de kriebels hier buiten. Na een paar seconden merk je dat de deur al open stond. Iets zei je dat je weg moest gaan, maar toch grijp je je moed bij elkaar en gaat naar binnen.
'Hallo?', roep je. 'Zijn jullie daar?'
De deur zwaait achter je dicht, net zoals de vorrige deur. Je zocht naar het lichtknopje. Toen je deze indrukte knipperde het licht even, en daarna werd het weer donker. Je zag een donkere gedaante bij die lichtflits aan de andere kant van de gang.
Het was dat je niet in griezelverhalen geloofde, anders was je helemaal uitgeflipt. Maar je bleef rustig, want er was vast een logische verklaring voor.
'Hallo? de huisdeur is achter me dicht geslagen, en ik kan er niet meer in', zei je. Je hoorde wat gestommel en gegiechel. Je begon van de zenuwen steeds sneller te praten. 'ik vroeg me dus af of ik hier even kon blijven tot dat mijn ouders terug zijn, en...'
Je adem stokte in je keel. Je kon niets zien, maar je rook een verschrikkelijke geur en had het idee alsof er iemand recht voor je stond. Je was versteend van angst.
Het laatste wat je voelde was een stekende pijn in je borst. He laatste wat je zag was dat het licht weer aan ging, maar je was al te ver weg om nog gezichten te herkennen. En toen werd alles zwart...

in het steegje (26 x uitgekomen)

Er wordt niet opgenomen, je ouders hebben je mobiel waarschijnlijk niet aanstaan, denk je. Maar een angstig gevoel bekruipt je. Met een zucht ga je op de koude stoep zitten, met je rug tegen de deur.
Hoe laat zouden je ouders thuis komen? twaalf uur? een uur? Dat zou dus wachten worden.
Omdat het een kleine straat was waarin je woonde stond er maar een lantarenpaal, dus het was erg donker. Twee keer reed er een auto langs, en soms een enkele fietser. Je had nog geprobeert om bij de buren aan te bellen, maar die waren niet thuis. En je vrienden woonden veel te ver weg. Wat stom dat die deur dicht viel! dacht je.
Na een uurtje hoorde je wat struikjes ritselen. Vast de wind, dacht je eerst, maar even later hoorde je ook wat gegiechel. Zenuwachtig sta je op, en kijk je of je wat kan zien. Maar het is te donker.
Plotseling staat daar een gedaante, voor haar op de straat. Je kon alleen het silhouette onderscheiden.
'Hallo?', roep je angstig. Er beweegt niets.
Een rilling loopt over je rug, wie is dat? Je zet een stap naar links, je woonde vlakbij de winkelstraat, daar waren altijd wel mensen. Maar toen je een paar stappen in die richting zette zag je dat de gedaante je volgde. Je ging weer op je plaats staan. Wie was dat? Toen je naar rechts liep volgde de gedaante je ook.
Het zweet verscheen op je voorhoofd. De rillingen werden steeds erger. Na een paar seconden stil staan zette je het op een lopen. Je wist niet waar naartoe, als je maar weg ging. Toen je achterom keek zag je dat hij vlak op je hielen zat. Na een tijdje sloeg je een steegje in, wat je beter niet had kunnen doen. Het liep dood. Nu was je ingesloten. Je keerde je naar de gedaante. Het kwam langzaam dichterbij. 'Wie ben jij!', gilde je, maar er kwam geen antwoord. Je drukte je tegen de koude stenen muur aan, sloot je ogen.
Je voelde een stekende pijn in je borst, het laatste dat je hoorde was gegiechel. En het laatste wat je zag was donker, zwart.

Telefoon (73 x uitgekomen)

'Hallo?'
'Hallo, is je moeder of vader thuis?'
'Nee, die komen pas over een paar uur thuis. Ik denk dat het beter is om morgen terug te bellen'
'Oh, oke, dan probeer ik het morgen nog een keer'
'Oke'
'Dankjewel. dag!'
'Doei'
Net toen je de hoorn op de haak legde ging de telefoon nog een keer. Met een zucht nam je op.
'Hallo?'
'Hoi schat! We komen nog wat later, het liep niet allemaal als geplant.'
'Oke, hoe laat komen jullie dan?'
'mam?'
geen reactie. Ook klonk er geen toon dat er was opgehangen.
'mam!'
plotseling gaat het licht uit. Ook buiten, alles is pikdonker. Je schrikt je de hell uit en stoot je hoofd tegen de kast. Dat brengt je bij zinnen en je gaat in een hoekje zitten.
gewoon een stroomstoring, gewoon een stroomstoring, dacht je. Maar hoevaak kwamen die nou nog voor?
je hoort voetstappen. Steeds harder. 'Hallo?', kon je uitbrengen. De rillingen lopen over je rug, je bent versteend van angst, je maag maakt een salto. De voetstappen houden op, je hoort geklop tegen de kast waar je net je hoofd tegen had gestoten. En plotseling voelde je een steek in je borst. En gemeen gelach. Je sluit je ogen, het geluid sterft langzaam weg...

schaduw (27 x uitgekomen)

De telefoon rinkelt maar door en door. Vast weer die reclame, denk je. Dus je laat hem lekker door rinkelen. Je gaat door met de film kijken. Hij is niet heel erg bijzonder. Dus na een tijdje zap je ergens anders naar. Plotseling hoor je voetstappen. Eerst denk je dat het bij de buren is, maar dan zie je een schaduw uit de keuken. Je raakt versteent van angst. Als er uit de keuken een donkere gedaante met een zwarte mantel loopt maakt je maag een salto. Je weet niet hoe snel je weg moet komen en rent de trap op. Je rent naar je kamer, doet de lamp aan en doet de deur op slot. Daar zit je een paar minuten stil in een hoekje, waarbij je voetstappen op de trap hoort. En nu? Opgesloten!
Na een tijdje hoor je geklop op de deur. Steeds luider. Je krimpt ineen. Na een minuutje is het stil. Je kan de stilte niet meer verdragen en besluit via het raam te ontstappen. Als je het gordijn open doet zie je daar de gedaante staan, donker, achter het glas. Je schrikt heel erg, gooit het gordijn dicht en maakt haastig het slot van de deur open. Je doet de deur open en wil rennen, maar je botst tegen iemand aan. Je valt op de grond en het wordt wazig voor je ogen. Je ziet een donkere gedaante dichterbij komen en voelt plotseling een steek in je borst. De telefoon begint weer te rinkelen, en jij ligt daar maar. De telefoon is het laatste wat je hoort. En dan wordt het stil.