[TH] So if the rain must fall #1 - Uitkomsten

Watch you scream now hold on to me (8 x uitgekomen)

Tom pov.
Kreunend draai ik me nog eens om. Op mijn zij, nog een keer kantelen, meer deken… ‘Scheize!’ Ik val met een klap op de grond. Vloekend wil ik mijn hoofd neerleggen, maar knal daarbij tegen het nachtkastje aan. Ik schreeuw het uit, en trek me dan weer op aan de lakens. Mijn broertje komt naast mijn bed staan, en kijkt toe op mijn verwoede pogingen weer in bed te komen. Als ik me uitgeput op de grond laat vallen, zie ik dat Bill lacht. Ik draai met mijn ogen. ‘Vind jij dit gráppig?’ Ik hef mijn handen ten hemel. Nouja, ten nachtkastje, aangezien ik op de grond lig. Hij proest het nu uit, en ik laat me weer achterover vallen. ‘Au, verdòmme!’ Ik wrijf over mijn achterhoofd, Bill ligt nu op de grond van het lachen. Pokkenachtkastje. Volgende keer in een hotel waar ze normale bedden hebben. Grote bedden. Zonder ellendige nachtkastjes.
Er wordt op de deur geklopt. ‘Pak jullie tassen in, we gaan over een uurtje jongens!’ Ik veer overeind, waarbij ik over mijn laken struikel. De tranen lopen nu over mijn broertjes wangen. Geërgerd steek ik mijn middelvinger op. ‘Maar David!’ Schreeuw ik wanhopig. ‘Geen gemaar, schiet op!’ Op een been hinkel ik nu door de kamer, en bevrijd me van mijn laken. Met een kreun laat ik me weer op bed vallen. Leuk. Zo gaat het nou iedere ochtend hier. David roept, we komen moeizaam uit bed, en we worden weer de tourbus in gepleurd. Op weg naar een andere plaats, met nog een concert. Of misschien wel twee… ik kreun opnieuw, nu hoorbaar. Bill komt grinnikend de kamer weer binnengelopen, en begint zijn tas in te pakken. Rotjoch.
Al hoewel… vanavond wel weer lekkere meisjes. Ik kom enthousiast overeind. Meisjes. Geweldig. ‘We reizen meteen vanuit het concert naar Nijmegen, dus maak jullie klaar voor een lange avond.’ Roept David vanaf de gang. Leuk. Ik haat touren… ik haat het zo erg.

‘Waarom moet jij altijd dat wíjf mee hebben als we op tour zijn? Ze doet het toch met iedereen, dump haar toch!’ Bijt ik Georg toe, hij kijkt me hoofdschuddend aan. ‘Gisteravond weer te veel gedronken?’ Vraagt hij ‘bezorgd’, hij knikt begrijpelijk. ‘Dan kan ik het me voorstellen jongen, succes.’ Maakt hij zijn zin af. Ik steek mijn middelvinger naar hem op, leuke vinger eigenlijk, en vloek even. Loesy kijkt nu pas op. Late reactie heeft dat mens toch. ‘Wat?’ Zegt ze beledigd. Arrogant nest. Vogelnest. Haar kapsel. Jaman. Ik grinnik om mijn eigen gedachtes, waardoor Loesy me nog vuiler aankijkt. Haar lippen vertrokken tot een streep, en haar ogen vervaarlijk glimmend. ‘Arschlog.’ Sist ze verwend. ‘Dat zei je vorige week anders niet.’ Ik grijns. Meteen is ze weer poeslief. ‘Ik zei niets.’ Zegt ze sletterig. Tevreden loop ik verder. Naar de tourbus. Waar het zoals altijd stikheet is. Logisch. Het is een tourbus. Tourbussen zíjn heet. Ik ook. Damn, niet aan denken.
‘Rot op man.’ Val ik uit tegen Gustav, die me vriendelijk vraagt hoe het met me gaat. Oké, overdreven reactie. Maar ruzie met twee bandleden, waarvan één je bloedeigen tweelingbroertje is, de styliste, een groupie, de manager, én de chauffeur is niet leuk meer. Helemaal mijn fout, maar niet leuk meer. Woest schop ik tegen de tafelpoot, die geen centimeter meegeeft en ook hard aankomt. Vloekend en tierend loop ik naar mijn ‘bed’ toe. Iedereen die ik tegenkom stuift meteen achteruit, alsof ze mijn bui kunnen vóelen. Eerder zien, geloof ik. Bij mijn bed aangekomen laat ik me erop vallen. Wíl ik me erop laten vallen, maar knal met mijn hoofd tegen de rand van het bed boven me, die veel te laag zit. Ik schreeuw van frustratie, en pak mijn MP3 speler. Ik moet me inhouden, vreselijk inhouden, om niet tegen Bill uit te vallen als hij ‘binnenkomt’. Snel prop ik de oortjes in mijn oren en zet keihard de muziek van Samy Deluxe op. Het helpt, ik word wat rustiger. Rustiger? Hyperder? Blijer.