Van de kerk voor me zus Conchita

Jouw leven moeten wij loslaten.
In ons leven houden wij jou altijd vast.

Deze zinnen staan bovenaan de aankondiging.
Geboren op 18 september 1997 en is 31 juli 1999 overleden.
Naar onze huidige begrippen, is Conchita veel te vroeg van ons weggehaald.
Wat kan ik tot u zeggen als troost in deze viering? In één gezin woorden van bemoediging spreken is reedsr zo moeilijk. En hier zijn we met velen samen, allen met éénzelfde verdriet om iemand die gestorven is.
Ik hoor sommigen weleens zeggen: dit is mijn eerste confrontatie met de dood. Ik heb nooit goed weg geweten met de dood. Ik sta er zo machteloos tegenover!
En nu is de dood daar, levensgroot en voor het eerst en toch als een oude bekende die bij het leven hoort die men aanvaarden moet.
Dat is de worsteling van velen onder u. Je voelt dat je de dood niet buiten kan sluiten, dat hij bij het leven hoort, maar voor velen en ik denk voor iedereen is het hard om dat eenvoudige feit te aanvaarden.
En dan sterft een jong te leven dat plots wordt afgebroken vóór het de kans kreeg om zich te ontplooien. Ouders+Juanita die totaal gebroken achterblijven, omdat hun kind&zusje omkwam bij dit ongeval.
Conchita was één van de tweeling. Ze groeide op in ene gezin met haar oudere broertje Henry. Haar karakter kan je het beste omschrijven als het samendelen met haar zusje en broertje. Alles deden ze samen; ze lachten en huilden zoals het in iedere gezin wel eens gebeurd, ruzie maken.
Ondanks dat alles waren ze onafscheidelijk van elkaar. Waar Juanita ging volgde Conchita. In het gezin had en heeft Henry een grote rol. Als grote broer leerde hij zijn zusjes van alles. Conchita leerde van hem, hoe je je schoenen aan moest doen, netjes moest eten; dat alles nam Conchita van hem aan. Een groot feest was het altijd het naar bed gaan; de grootste lol beleefde Conchita bij het wassen en naar bed gaan. Haar korte leven ging niet altijd over rozen; ze had het moeilijk bij het begin van haar leven. Elke dag kwam haar mama haar bezoeken in het ziekenhuis en zag haar vechten voor haar leven. Toen kwam die dag, een grote verwarring onstond er; niemand had het in de gaten en plotseling moest Conchita vervoerd worden naar het ziekenhuis. Uit alle macht heeft men daar geprobeerd Conchita weer leven te laten behouden. Conchita is niet meer; haar leven is nu bij levende God. Zij rust in vrede. Een eigen persoonlijkheid, met een eigen wil, dat is Conchita geweest voor iedereen. Een dochter en een zusje van wie je graag afscheid neemt. Toch moeten we dit doen vandaag en we moeten haar overgeven in de handen van de levende God. Ons geloof leert on dat de dood niet het einde van ons leven betekent. Dat is niet zo'n eenvoudig geloof, zeker niet in onze dagen. We leven immers in een tijd die vaagt om keiharde bewijzen. Geloven is een kwestie van aannemen. Maar als je kunt geloven, wprdt het allemaal een stuk eenvoudiger. En daarom is Conchita Hendriks voor mij nu bij God. Zij heeft immers haar best gedaan. Maar ook wij hier in de geemnschap rond de Groenstraatkerk willen aan gedachtenis van onze verledene hangen. Zo blijft Conchita Hendriks op symbolische wijze nog een jaar in ons midden. We gunnen je het eeuwig geluk bij God.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen