De weg kwijt

Soms is de wereld zo overweldigend groot. Zo veel kleuren, impressies, verhalen, connecties.
Indrukken maken zoveel diepe sporen, je raakt jezelf er haast in verloren.
Daarom is het soms beter om terug te gaan. Terug naar vroeger waar alles nog kon, waar je alle verhaaltjes zelf verzon. Er was nog zoveel meer mogelijk, maar het was niet de realiteit, niet echt. Jij had de controle, jij won het gevecht.
Ik verlang vaak naar die plek waar niemand je raakt, zelfs niet jezelf.
Dat plekje onder je bed, waar de tijd even stil staat. Waar alles zacht is en waar niets meer vergaat.
Een droom is een aanraking van dat ene moment, maar dat gaat veel te onbewust. Ik wil liefde, ik wil lust.
Hierom verzin ik mijn eigen verhaal. Met spanning, sensatie, en ik ben de ster. En al klinkt dat allemaal zo ver, het is iets wat dicht bij me staat.
Niets is onmogelijk, eerst klonk het allemaal zo raar. Maar nu kijk ik er nog een keer naar.
Het onmogelijke is dan niet reeel, toch kan er onmogelijk veel in de krochten van mijn menselijk brein. Dat is waar ik verlang te zijn.
En al klinkt het als een vlucht, het is juist de vrucht van troost en verwerking van het leven. Ik loop weg om daarna nog meer te beleven.
Dus laat mij, sta mij toe, maar niet te vlug. Je verliezen in jezelf is onmogelijk, behalve in jezelf.
Maar ik vind de weg wel terug.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen