In je zijn
In je zijn
Dit gedicht is niet van mezelf maar ik vind het wel mooi en wil het graag met jullie delen, misschien ken je het uit the smokejumper van Nicolas Evens.
Als ik van ons als eerste sterf,
Laat verdriet dan niet lang je hemel verduisteren.
Wees onvervaard maar bescheiden in je verdriet.
Het is een verandering, maar geen afscheid.
Want net zoals de dood een deel is van het leven
Leven de doden eeuwig voort in de levenden.
En alle opgestapelde rijkdommen van onze reis,
De momenten samen, de onderzochte geheimen,
De gestaag groeiende lagen van intimiteit,
De dingen waardoor we lachten of huilden of zongen,
De vreugde over de zon op de sneeuw of de eerste tekenen van lente,
De woordeloze taal van blik en aanraking,
Het weten,
Ieder geven en ieder nemen,
Het zijn geen bloemen die verwelken,
Geen bomen die vallen en verkruimelen,
En ook zijn het geen stenen,
Want zelfs steen weerstaat de wind en de regen niet
En machtige bergtoppen veranderen mettertijd in zand.
Wat we waren, zijn we.
Wat we hadden, hebben we.
Een gedeeld verleden, onherroepelijk aanwezig.
Dus als je loopt in de wouden waar we ooit samen liepen
En vergeefs de vlekkerige oever afzoekt naar mijn schaduw,
Of blijft staan waar we altijd stonden, op de heuvel uitkijkend
En als je dan iets ziet en uit gewoonte naar mijn hand tast
En hem niet vindt en voelt hoe het verdriet je bekruipt,
Wees dan stil.
Sluit je ogen.
Adem.
Luister naar mijn voetstappen in je hart.
Ik ben niet weg, maar ben gewoon in je.
Er zijn nog geen reacties.