De stilte...

De stilte...

De stilte is wel een beetje stil…
Fluisterde het meisje met de zonnebril…

De stilte maakt mij bang…
Mompelde het meisje toen ik haar tegenkwam op de gang…

De stilte geeft mij zo’n vreemd gevoel…
Mompelde het meisje terwijl ze nerveus heen en weer bewoog op haar stoel…



Doe wat, deze stilte maakt mij gek…
Huilde het meisje met de normaal zo grote bek…

Ik zag haar pijn en keek haar even doordringend aan…
Maar ik kon haar niet helpen, Ze had me al te veel aangedaan…

Haar altijd zulke pijnlijke woorden hadden mij keer op keer weer stil gemaakt…
Ik had het haar nooit getoond maar haar woorden hadden mij vanbinnen echt geraarkt…

Ze deed me zoveel pijn, Elke dag weer…
Ik wilde een einde maken aan mijn leven, Ik kon het niet meer…



Ik was er toch nooit aan gehecht geweest…
Ik had de dood toch nooit gevreesd…

Ik besefte langzaam dat het waar was wat ze zei…
Want niemand hield van mij…
Ik was gevangen in mijn eigen lichaam…
Ik voelde me verlaten en eenzaam…

Langzaam liep ik de trappen op, Richting het dak van het gebouw…
Alles wat ik nu nog wist, Was dat ik hier weg wou…



Ik stond op de rand, Op de rand van mijn leven…
Ik liet me vallen en met de wind mee zweven…

Het werd me allemaal teveel, er verschenen tranen op mijn gezicht…
Maar ergens scheen het nog, ergens scheen het licht…

Maar het was te onbereikbaar, Te ver weg voor mij…
Ik sloeg mijn vleugels uit, Alles werd zwart...
Ik was eindelijk vrij…

Reageer (4)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen