A.
A.
Soms wil ik gewoon alles opgeven, want dan heb ik het gevoel dat het nooit meer goed zal komen, dat het nooit meer zoals vroeger word. Soms wil ik gewoon mezelf opgeven en lekker doodgaan, maar dan denk ik aan jou, aan die leuke tijden die we ooit hadden, aan ons perfect sprookje. Die herinneringen houden me namelijk in leven.
Onze kleine wereld stortte ineens helemaal in elkaar en niemand wist wat we moesten doen. Ik liet mezelf hangen en dacht dat alles wel weer goed ging komen, maar dat gebeurde niet. Alles werd erger en erger. Mijn vriendinnen vertelden me dat ik sterk moest zijn en mijn leven moest verderzetten, en dat deed ik dan ook met veel verdriet. Ik heb me er doorheen gesleurd en nu kijk ik er met veel spijt op terug.
Ik heb mensen gekwetst, meerdere keren, maar het meeste kwetste ik mezelf. Ik loog tegen mezelf over mijn gevoelens. Ik wilde helemaal niet doorgaan met mijn leven, ik wilde hem. Mijn beste vriendin had dat al lang door. Zij wist uiteindelijk meer over mijn gevoelens dan ikzelf en ze hield me tegen. Ondertussen moest ik een hele grote beslissing nemen wat heel mijn leven kon veranderen. Die maanden, weken, dagen, nachten heb ik me kapot gehuild. Ik wist geen blijf meer met mezelf. Wat ik wel wist, was dat het ooit beter zou worden want slechter dan dit, kan niet. Het zat heel diep.
Vaak vraag ik me af waarom liefde zo moeilijk is. Ik denk gewoon dat alles aan mij ligt, dat ik gewoon alles fout deed. Dan denk ik, 'Waarom hebben we geen terugspoelknopje?'
Er zijn nog geen reacties.