Een wereld vol gevaren

een ziekte met een naam
maar zonder een gezicht
Van buiten niet te zien
wat het in mij heeft aangericht

De wanhoop, het verdriet,
vermoeidheid en de pijn
Ze worden niet begrepen
in een wereld waar alles
toch te zien moet zijn
Ik lach en doe maar vrolijk
dat zijn ze toch van mij gewend
niet altijd meer even oprecht
Het sloopt me soms van binnen
en ondanks hen die van me jouden
blijft het een lang, eenzaam gevecht

Ik ben niet meer wie ik ooit was
ik kan niet meer wat ik ooit kon
Maar altijd nog schijnt ook voor mij
de warme levenszon

Ik heb mijn gezin en lieve vrienden
zij kennen mijn enige wens
Ze luisteren en beschouwen me

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen