Mijn huis noem ik geen thuis meer

mijn huis noem ik geen thuis meer

de ogen van mijn moeder
die kijk ik niet meer aan
mijn huis noem ik geen thuis meer
kon ik er maar vandaan

als ik beneden ben
en in een spiegel staar
dan zie ik het gezicht
van een depri mensje daar

ik voel me opgesloten
vecht me langzaam vrij
maar de tijd die ik wachten moet
is zó te lang voor mij

vlucht dan naar mijn vrienden
naar werk of naar de paarden
want alleen dan nog kan
ik weer verder gaan

elke nacht op msn
vertel ik hoe het gaat
geweldig luisteren ze daar
dat is enorm veel waard

Reageer (4)

  • Malony

    Toch vind ik het een heel mooi gedicht :)

    5 jaar geleden
  • Hurts

    Hij is heel mooi, alleen stopt zo abrupt... D:

    1 decennium geleden
  • nopeacenome

    supper cool gedicht ik ken het gevoel!!
    xxx(H)

    1 decennium geleden
  • Naskapower

    dat is geen mooi gerijmd gedicht maar ik moest dit gewoon even kwijt

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen