Papa

Papa



Er was eens een man

Hij was veertig jaar oud

Lopend in het Amsterdam

Zijn leven was goud



Hij dacht dat het niet beter kon

Totdat hij haar zag

Ze straalde als de zon

Hij werd verliefd op haar lach



Maar toen gebeurde er iets moois

Iets moois, maar voor hem verschrikkelijk

Ze vertelde met tranen dat ze zwanger was

Hij vertrok onmiddelijk



Huilend schilderde hij het weg

Roze strepen op het doek

Waarom was er geen overleg?

Hij was zijn leven helemaal zoek



Jaren gingen voorbij

Langzaam werd hij ouder

Steeds ongelukkiger werd hij

Miste zijn dochter niet zijn schouder?



Trost ging boven zijn schuldgevoel

Ze kan het vast wel zonder mij

Ik heb tenslotte toch geen levensdoel

En misschien is er allang een andere vader voor mij



Elke dag was hetzelfde

Het bestond vooral uit drank

Drinkend van verdriet

Huilend op de bank



En toen stond ze daar voor hem

Precies dezelfde lach

Uit haar mond kwam een lieve stem

En ze gaf hem een hand



Ze had dezelfde ogen

Ze had dezelfde handen

Het voelde als een vermogen

Alles mocht van hem verbranden

Zolang zij maar bij hem was



Hoe heeft hij haar ooit kunnen laten gaan?

Hoe heeft hij haar zo kunnen afwijzen?

Over zijn wang valt een traan

Hij koos voor zijn eigen eisen



Hij was al die jaren blind

Hij dacht alleen maar aan zichzelf

Nooit aan de toekomst van zijn kind

Hij dacht, zij redt het wel



Nou niet dus papa

Zegt ze met verdriet

Ze slaat hem op zijn wang

Waarom was je er al die tijd niet?



Weetje hoe het is om er maar half te zijn?

Altijd voelde ik me anders dan andere

Ik kan je vertellen, het voelde alles behalve fijn

Ik wilde het zo graag veranderen





Mijn hart is gebroken in tweeën

En de helft die heb jij

Daarom kom ik hem nu halen

Dus geef het nu eindelijk aan mij

Zodat ik nu kan beginnen met mijn leven

Eindelijk ben ik weer helemaal heel

Wil je hem nu alsjeblieft geven

Het betekent voor mij zoveel



Ik kan je mij hart niet geven

Ik heb je teveel pijn gedaan

Maar wacht eens heel even

Hij kwam met een schilderij aan



Het is een vlinder vertelde hij

Maar niet zomaar een

Die vlinder dat ben jij

Ze is net zo alleen



Ze heeft al heel veel meegemaakt

Ze is zelfs al een rups geweest

Uit haar pop is ze opnieuw ontwaakt

Hoe mooi ze ook is, ze heeft al die tijd gevreesd



Ik wil alleen maar even mee zeggen

Dat je niet in een keer een vlinder kunt zijn

Je moet grenzen verleggen

En af en toe voel je je zo klein

Maar steeds zet je door, opzoek naar jezelf

Bergen en dalen ga je over

Soms zie je het niet meer zitten

Maar de vraag is: wat heb je er voorover?



Als jij alles heb gemaakt

Geluk en heel veel pijn

Zijn je vleugels eindelijk sterk genoeg

Om een echte vlinder te kunnen zijn



Het meisje ging weer terug

Kijkend naar het schilderij

Rijdend over de oneindige brug

Rijdend weg van mij



En nu is ze inmiddels groot

Ze voelt zich eindelijk een beetje fijn

Haar vader is al een tijdje dood

Maar zal vast een mooie vlinder zijn

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen