Ogen

En zij keek doorheen zijn ogen
Zij zag bij hem wat zij zolang reeds had beleefd

'Hij zag haar,
Mooiere dan voorheen, uitgegroeid tot perfectie
Een treurwilg geplant in moerassig gebied
Ze zwiepte met het haar waardoor de wind woekerde
Terwijl de verborgen schat onder haar begraven
Een stilzwijgen van een liefde stil hield
Hij zag haar,
Bruine ogen, haar lichaam als porselein glanzend,
Maar breekbaar in zijn handen
Hij staarde voor zich uit en vocht tegen zijn tranen
Want hij was zijn kostbaar goed kwijt
Het viel te vaak waardoor het brak
Hij zag haar,
Hij hoorde haar kloppen
In zijn binnenste, het pompte leven in zich
En hij ademde haar in en uit
Haar geur, haar wezen
Alles aan haar deed hem zweven'

Maar net als zij, brak hij
Want hij wist dat het onmogelijk was
En tijd vulde zich met wonden die nooit werden geheeld
Hij zag haar, Zij zag hem
Beelden en herinneringen die vanuit hun tenen
Zo langs hun lichaam naar hun hart en hoofd gestegen was

En ze stierven,
Allebei in eenzaamheid
Ze keken elkaar aan, en zagen in elkaars ogen
Het gebroken glas.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen