Afgebrokkeld

Stukjes brokkelen een voor een van me af.
Zou ik volhouden, of op zoek gaan naar m'n graf?
Kijk eens hoe diep ik zink, maar ik houd me flink.
Niemand kan het zien achter dit masker van staal,
Ik ben benieuwd of ik 'm er ooit nog afhaal.
Ik raak alles kwijt waar ik ooit van hield,
En je moet mij niet vragen, wat de duivel bezield.
Mijn leven brokkelt af, maar niemand die het merkt.
Totdat de duivel weer eens langskomt, en mijn geluk beperkt.
Niemand maakt het uit als ik er niet meer ben,
Dus ik vraag me af waarom ik nog niet wegren.
Uit het donker naar het licht, en eindelijk dat zware masker van m'n gezicht.
Maar ben ik dan wel zeker van mijn geluk?
Of maakt het ongeluk me dan weer helemaal stuk?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen