De sneeuwuil

Ik open
mijn ronde, gele
ogen.

Ik draai mijn hoofd
en bekijk
mijn enorme, witte
vleugels.

Ik strek ze uit,
en reik
naar de bewolkte lucht.

Met enkel één
vleugelslag
vlieg ik meters hoog.

Sneeuw dwarrelt om
me heen en
maakt mijn veren
onzichtbaar.

Ik ben een witte vlek
in de witte lucht
met een met wit bedekte
omgeving

Na een steile bocht naar links
en een strakke bocht naar rechts.

Bid ik, en hoop
dat het ene muisje
waar ik op mik
binnen het bereik
van mijn uitgestrekte
klauwen zal zijn.

Reageer (2)

  • Gibigianna

    leuk gevonden, zeer speciaal
    maar zeker mooi(H)

    1 decennium geleden
  • piekje

    WAAAAAHHH witte vlek!!!:8

    (wel een cool gedicht)(dance)

    1 decennium geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen