Schepper van uw eigen realiteit

dag meneer koorddanser,

Ik bevind mij op uw koord maar dat heeft wellicht reeds gezien. Nochtans deel ik niet uw ambities, laat staan uw talent. Ik sta hier enkel te staan, niet meer dan dat. Nauwelijks balancerend. Met ingehouden adem en gespannen spieren. Het spijt me dat ik uw plaats heb ingenomen. Het was niet vrijwillig, al lijkt me dat een magere troost. Maar ik moet u iets vertellen. Dat is al wat het is. Enkel staan, niet meer dan dat. Dat is al wat het ooit zal zijn. Nog steeds met ingehouden adem en gespannen spieren.
Vooruit noch achteruit kijkend, me vergapend aan de diepte, die zich ansicht aan mij vergaapt. Verdwaasd over de reden waarom ik hier sta. Of wellicht over hoelang het geduurd heeft voordat ik hier gedwongen halt hield.
Want ik ken haar al lang. De diepte, waar u zo gracieus over lijkt te zweven. Waarmee u danst, vertrouwend op iedere stap die u neemt en de fragiele houvast onder uw voeten. U hebt een band met haar die ik niet deel. Tot hiertoe rende ik over haar heen. Dat is het beste wat men kan doen, bij onvermijdelijke dieptes. Of dat dacht ik toch. Eroverheen rennen, springen, hollen. Toen was er echter nog geen koord. Er waren toen bruggen en planken. Er was toen een vorm van veiligheid en stabiliteit, die nu is verdwenen. Lopen leek verstandiger dan stilstaan. Eenvoudiger alleszins. Wat heb ik mij vergist.
Ik woonde daar aan de rand. Of was het nu daar. Of daar. Ach wat maakt het uit. De diepte is alom. Of het nu daar was of daar. Dat is van weinig belang. Om maar te zeggen, de diepte en ik wij leefde zij en zij. Zij was er al even lang als ik. Wat een toeval.
Maar ik balanceer dus, meneer de koorddanser. Ik sta stil. Dat wilde u toch. Of misschien was het de diepte die me het stilstaan opwong.

Niet over me heen lopen, zal het gedacht hebben. Blijf hier maar eens even stil staan, zal het geroepen hebben. Ga maar eens even in mijn schoenen staan. Totdat u beseft dat het uw schoenen zijn die u draagt. Dezelfde schoenen. Dezelfde maat. Dezelfde bagage.
Maak van mij maar de boeman. Terwijl u staat te staan. Want ik ben een illusie door u gecreëerd. De realiteit in een ander beeld gegooid. Omdat het voorafgaande beeld u verveelde. Of laat ons zo eerlijk zijn, omdat het u schrik aanjoeg.
Oh, maar u kan niet blijven lopen. U kan niet blijven negeren, kneden en manipuleren. Kijk op. Kijk uit. De realiteit is u een stap voor. Daar aan de rand waar u leefde, daar of daar of was het nu daar, wacht het u op. Maar eerst leert u dansen. Eerst leert u me aankijken. Eerst leert u balanceren. Opnieuw ademen. Eerst leert u ontspannen en verleert u het lopen. Een
koorddanser bent u niet. Mocht u dat denken of willen misschien. Noch bent u een sprinter. Of schepper van uw eigen realiteit.
Maar weet u nog wie u was. Weet u nog wie u was, voordat u in de diepte veranderde?  Toen u veranderde in mij?