Vrolijk...

Vrolijk...
Ik zie nu je lief gezicht
vrolijk kijkend en naar míj gericht
Waar zijn je mooie krullen gebleven?
Kortgewiekt staar je in de lens,
mánnenoorbellen in, opeens zo een
groot mens!

Ik ontroer door de vertrouwde trekken;
weinig veranderd nog maar.
Het verdriet mag me niet teveel nekken.

Door mijn tranen heen lach ik flauw terug,
maar dit kun je dus niet weten...
Slechts één foto heb ik, maar wegslikken
kan ik mijn verdriet nu niet.
Hoe kan ik je ooit vergeten?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen