Liefde

Ik schreef haar naam een keertje in het zand,
Toen kwam de zee, die spoelde ‘m er vandaan:
Ik schreef hem nogmaals in een andere stand,
Weer kwam het tij en veegde het strand aan.
Vereeuwig niet, zei zij, wat moet vergaan,
’t is ijdelheid, verspil die moeite niet,
Want ik blijf zelf al evenmin bestaan,
Vergetelheid ligt voor ons in ’t verschiet.
Welnee, zei ik, het lagere moet vergaan
Tot stof, mijn lief, maar jij wordt nog beroemd:
Mijn vers laat jou voor altijd voortbestaan
En in de hemel wordt je naam genoemd.
Hoewel op aarde alles eens moet sneven,
Leeft onze liefde voort en maakt zelfs leven

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen