Gewoon het idee dat je weg bent
Gewoon het idee dat je weg bent
Er worden veel verhalen verteld over mannen die in het leger zitten.
Hoe het daar is en wat ze hebben mee gemaakt.
Je hoort meestal maar een klein gedeelte van het verhaal aan de andere kant.
De vrouwen, die wachten, hopen op de terugkomst van hun man.
Hopen dat er niets ernstigs is gebeurt met hen.
Hopen dat ze nog hunzelf zijn.
Hopen dat ze hen niet zijn vergeten.
Hopen dat ze nog terug keren.
Zenuwslopende tijd voor veel vrouwen, maar dit verhaal is meestal bijzaak.
Niet belangrijk.
Niet spannend.
Niet wat mensen graag horen.
Ze willen graag horen wat er gebeurt daar in het veld.
Natuurlijk het is waarschijnlijk een heel spannend, verdrietig verhaal.
Maar het gewone leven gaat door als ze terug komen.
Kunnen ze dat wel, naar alles wat ze gezien hebben.
Er wordt vaak gezegd dat hun weten waar ze aan begonnen en dat ze geen reden hebben om hierover te zeuren.
Dit klopt niet, je kan je op veel dingen voor voorbereiden.
Maar ook veel dingen niet.
Wat doe je als je wordt gebombardeerd of onder schot zit.
Wat doe je dan. Wat gaat er door je heen. Wat als....
Je kan dood gaan en dit wil niemand. Zelfs de mannen die kiezen om uitgezonden te worden.
Ik heb heel veel respect voor deze mannen die de wereld willen helpen.
Zo zie ik het.
Maar ik heb ook respect voor de vrouwen van deze mannen.
Hoe hun er mee omgaan. Of ze het aan kunnen.
Wat als er kinderen in het spel zijn. Dat ziet het plaatje er ook weer anders uit.
Ik hoop dat jullie snappen dat het niet moeilijk is voor deze vrouwen.
Ik ben me hiervan bewust en mijn vriend heeft ook een grote droom om uitgezonden te worden.
Ik zal hem steunen door dik en dun.
Het is nog niet zo ver, maar ik zal ervoor vechten. Ik zal niet opgeven.
Ik ga het in ieder geval proberen.
Ik hou van hem wat dan ook!
Dankje voor het lezen! <3
Er zijn nog geen reacties.