De eenzame waternimf
De eenzame waternimf
In het het licht van de maan
Dwaalde hij rond met een kaarsje
Alleen en koud, bracht het licht geen warmte
Hij had geen doel voor ogen
Toen hoorde hij het gezang
Zacht, maar vol met kracht
Wendde hij zich tot het geluid
Met zijn oren betoverd met melodie
Daar bij de bron, vond hij een dame
Haren zo lang en bruin als de takken van de bomen
Een huid zo egaal als sneeuw
Gezang zo mooi als de engelen.
Maar de dame zag de eenzame man
Haar gezang stopte
Ze werd een met het water
De man liep rustig naar de bron
Hij ging zitten naast het water
Terwijl zijn hart ging spreken
Over zijn leven
Over zijn eenzaamheid
De vrouw luisterde
Ze scheidde zich van het water
Een volmaakte vrouw kwam te voorzijn
Ongekleed met een witte bloem in haar haren
Ze beantwoorde met een liedje
Ze vertelde hetzelfde verhaal
Over haar leven
Over haar eenzaamheid
Ik beloof, zei hij
Om elke dag te komen
Ik zal je de mooiste bloemen schenken
Ik zal je het beste fruit geven.
En zo kwam hij elke dag
De mooiste bloemen
Het beste fruit
Het mooiste gezang van de wereld.
Na twee jaar werd hem een cadeau geschonken
Een kind met ogen van het bron
Huid zo egaal als sneeuw
Lach van een engel
Na 10 jaar kwam hij elke dag
Een kind met de ogen van de aarde
Huid zo egaal als sneeuw
Lach van een engel
Na 20 jaar kwam hij elke week
Een koor zo mooi als de engelen
Een familie om trost op te zijn
Een hoest om bezorgd over te zijn
Tot hij niet meer kon komen
Een beloofde gebroken
De dame van het water zong nog zo rijk
Maar de man's aanwezigheid zo arm
30 jaar later kwam hij één keer
Een koor zo mooi als de engelen
Een zachte kus
Een laatste ademhaling
Dwaalde hij rond met een kaarsje
Alleen en koud, bracht het licht geen warmte
Hij had geen doel voor ogen
Toen hoorde hij het gezang
Zacht, maar vol met kracht
Wendde hij zich tot het geluid
Met zijn oren betoverd met melodie
Daar bij de bron, vond hij een dame
Haren zo lang en bruin als de takken van de bomen
Een huid zo egaal als sneeuw
Gezang zo mooi als de engelen.
Maar de dame zag de eenzame man
Haar gezang stopte
Ze werd een met het water
De man liep rustig naar de bron
Hij ging zitten naast het water
Terwijl zijn hart ging spreken
Over zijn leven
Over zijn eenzaamheid
De vrouw luisterde
Ze scheidde zich van het water
Een volmaakte vrouw kwam te voorzijn
Ongekleed met een witte bloem in haar haren
Ze beantwoorde met een liedje
Ze vertelde hetzelfde verhaal
Over haar leven
Over haar eenzaamheid
Ik beloof, zei hij
Om elke dag te komen
Ik zal je de mooiste bloemen schenken
Ik zal je het beste fruit geven.
En zo kwam hij elke dag
De mooiste bloemen
Het beste fruit
Het mooiste gezang van de wereld.
Na twee jaar werd hem een cadeau geschonken
Een kind met ogen van het bron
Huid zo egaal als sneeuw
Lach van een engel
Na 10 jaar kwam hij elke dag
Een kind met de ogen van de aarde
Huid zo egaal als sneeuw
Lach van een engel
Na 20 jaar kwam hij elke week
Een koor zo mooi als de engelen
Een familie om trost op te zijn
Een hoest om bezorgd over te zijn
Tot hij niet meer kon komen
Een beloofde gebroken
De dame van het water zong nog zo rijk
Maar de man's aanwezigheid zo arm
30 jaar later kwam hij één keer
Een koor zo mooi als de engelen
Een zachte kus
Een laatste ademhaling
Er zijn nog geen reacties.