Little sad.

Ik zit al een lange tijd met gedachtes vast in mijn hoofd,
alsof alle licht net als kaarsen zijn verdoofd.
Ik heb niemand blijheid te schenken,
want ik kan alleen maar negatief denken.
Ik wou dat ik met iemand kon ruilen,
want ik word zo moe van het huilen.
Elke dag is het weer om naar de nacht te streven,
omdat elke dag voelt als overleven.
Soms zou ik er een eind aan willen maken,
maar of het iemand zou raken?
Soms denk ik van niet,
omdat niemand werkelijk mijn verdriet ziet.
Ik zet altijd een lach op mijn gezicht,
want ik wil niet dat alle aandacht op mij is gericht.
Soms gaat het echt heel fout,
zelfs in de warmte heb ik het heel koud.
Ik voel me zo alleen,
waar moet ik toch heen?
Ik ben zo klaar met al die pijn,
ik wou dat ik weer gelukkig kon zijn.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen