Into the dark

Zodra mijn ogen wendde aan het duister,
De schaduwen die zich verschanste eindelijk zagen.
Mijn oren zich richtte tot het eindeloze gefluister,
De stemmen aanzwoelen tot ik ze bijna niet kon verdragen.

De vuurrode ogen aan alle kanten open gingen,
De koele koude lucht die door de kamer blies,
De donkere gedachten die zich in mijn hersenen verdringen.
Ik moet leven, overleven, voordat ik van hen verlies.

Ik heb het gevoel steeds een beetje verder te verdrinken,
Steeds, iedere keer weer een beetje verder te zinken.
Wat als ik gek word omdat ik normaal wil blijven.
Is er iets wat me dan nog bij elkaar kan drijven.

En jij?
Help me.
Beloof me...

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen