Tuimelen
Tuimelen
Ik voel hoe je wegglijdt
Struikelt over twijfels
En keuzes groter dan jij
Waar maatschappelijke problemen gaten slaan
In samenlevingen met gebreken
En jij je armen om je jezelf heenslaat
Om de wereld mistroostig te doen vergeten
Ik zie je tuimelen in zwarte gaten
Die lijken op schoteltjes van ogen
Van blijdschap bij diplomauitreikingen
Tot verdriet bij begrafenissen
Als je me omhelst dan moet ik lachen
Maar ergens diep van binnen moet ik huilen
Laat me niet vallen,
Ik kan nergens schuilen.
Er zijn nog geen reacties.