Ik wil je alleen maar helpen

Ik zie je daar zo zitten,
ineengedoken,
huilend,
verslagen,
gebroken.
Ik loop naar je toe, maar je lijkt steeds verder weg te zweven.
"Ik wil je alleen maar helpen" zeg ik, maar de afstand blijft zich vergroten.

De anderen zien de tranen, concluderen dat ze uit je ogen komen,
maar ik
ik zie dat ze komen van de donderwolk boven je.
Wolken kunnen duizenden kilo's wegen
en jij draagt het gewicht,
gaat eronder gebukt,
en niemand kan dat gewicht dragen
niet zonder te breken
"Ik wil je alleen maar helpen" zeg ik, maar je laat mij de wolk niet doen verdwijnen

Alles aan je lijkt altijd grijs,
grauw,
donker
Maar in werkelijkheid heb je je zo wanhopig vastgeklampt aan dat vonkje van hoop dat je aan het verbranden bent
En je laat geen enkele vlam bij me in de buurt komen, zelfs als ik die keuze misschien wel bewust maak
"Ik wil je alleen maar helpen" zeg ik, maar je laat me niet dichtbij komen

Op een dag zag ik je niet meer,
nooit meer,
je leek wel verdwenen.
Als een vervlogen herinnering,
als een weggewaaide hoop,
als een schrikbeeld zonder persoonlijkheid.

Ik wilde je alleen maar helpen....
en nu is het te laat.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen