Alleen

Ze zit daar maar,
ze had het weer voor elkaar.
Helemaal alleen,
niemand om haar heen.

Starend naar de bomen,
vroeg zij zich af hoe het zo ver had kunnen komen.
Waarom was ze hier beland?
Ze had het niet meer in de hand.

Ooit zo zorgeloos en vrij,
Toentertijd was ze nog blij.
Vrolijk en spontaan,
maar met die tijd is het gedaan.

Iedereen heeft haar verlaten,
waardoor ze niemand heeft om mee te praten.
Haar emoties stopt ze ver weg.
'Er is toch niemand om naar me te luisteren,
als ik wat zeg'.

Was het dan zo gek wat ze voelde?
Waarom was er toch niemand die begreep wat zij bedoelde?
Was het dan zo gek om verdrietig te zijn?
Of konden ze simpelweg niet omgaan met haar pijn?

Ze zou zo graag een arm om haar heen willen voelen,
zonder er direct andere dingen mee te bedoelen.
Simpelweg iemand die er voor haar zou zijn,
dat lijkt haar ontzettend fijn.

Maar voor nu stak het anders in elkaar,
niemand zag haar daar.
Starend uit het raam,
erg eenzaam.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen