Nachtegaal

De lucht is donkerblauw met gele
lichtjes van huizen onder Haar,
Waar men spoedig thuis zal komen:
De oude dag is weer gedaan.

De lucht is donkerblauw met wolken,
kan ik zien vanuit mijn raam,
en de lichtjes zijn getuigen
van de echo van je stem

Die zou weerklinken in de morgen,
heraut van de eerste zonnestralen
die je, waar dan ook, altijd vonden
en je glimlachend gestaag vervolgden.


Hoewel het licht je nooit meer zal bereiken,
kan ik het schetsen met mijn woorden
en met ogen stil gesloten
zal je de kleuren kunnen horen—

En het beeld zal wel vervagen, als—
gecondenseerde adem die ik blaas, hier op dit raam—
het zal de kleuren weinig schaden
van het beeld dat uitgestrekt

zich nog eens omdraait op mijn lippen,
met een slaperige blik
warm in een wolkendeken, die de
vriendelijke vormen van

een adembenemende zee van kalmte,
in een vaak rusteloze stad, omhelst.
En wanneer ik knipper met mijn ogen
zijn de lichtjes ginds onaangeraakt

En ze wachten er op morgen—
Plichtsgetrouw, tot ochtendlicht—
Allen denken ze aan jou, en ik
vergeet de duizend nieuwe zorgen


in de cadans van ritmische geluiden
doe ik gerust mijn ogen dicht.

De lucht is geel en donkerblauw,
Met geen kans op regen morgen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen