Vergeten
Vergeten
Afgesloten en verstoten, afkeurende blikken gebrand op de huid.
Niets zeggende ogen, alleen met pijn en twijfel gevuld, naar de grond gericht.
Wie ben ik? Wie mag ik zijn? Wie zal mij, mijn identiteit gunnen?
Wie hoor ik te zijn en wat ben ik? Een kind, een moeder of zelfs een over grootmoeder?
Mijn reflectie past niet bij wat ik denk wie ik ben.
De rimpels als diepe groeven in het gezicht, m'n spieren verslapt,
gevangen in een stoel die voort geduwd word door iemand die ik niet ken.
Wie is dat? Moet ik die gene kennen? Waarvan dan? Waarom loop ik zelf niet?
Waarom ben ik niet op school? Waar is mijn moeder? Mag ik wel terug in de tijd?
Zoveel blikken, zoveel stemmen en als de nacht eindelijk valt, vervalt mijn twijfel en de pijn.
Ik ben wie ik ben, iemand die ik weer kan zijn.
Er zijn nog geen reacties.