Spaces That Aren't So Empty
Spaces That Aren't So Empty
Als ik de woorden had,
Zou ik ze dan spreken?
Of ze bewaren?
Een vraag die me volgt,
Door de eindeloze dagen.
En nachten waarin ik je niet zie.
Waarin ik de eenzaamheid kan voelen.
Het maakt de lijnen duidelijk.
De gebreken in de structuur van leven.
Jij maakt het goed.
Jouw lach heelt de wonden.
En jouw aanraking stopt het vergif.
Jouw ogen doen de tijd stilstaan.
En je woorden laten me mezelf verliezen.
Misschien is het gevoel een test.
De afstand om te zien of we kunnen trekken.
Nog één kunnen zijn,
Ondanks strijd.
Misschien is dat juist wat ons sterker maakt.
Omdat we niet laten gaan wat we zijn.
Wie we zijn.
En als ik het kon bewijzen,
Dat de liefde die ik voel echt is.
En nog even sterk als altijd is.
Dan zou ik dat doen.
Maar ik kan de woorden niet vinden.
Ik kan je alleen vragen me te geloven.
En te respecteren dat ik het zo zeg.
Ik zal je niet laten gaan.
Je de woede die je voelt niet kwalijk nemen.
Je de irritatie vergeven.
Iedereen heeft emoties.
Ik ben trots op wie je bent,
trots op wat je gedaan hebt en nu doet.
Maar vooral trots om te mogen zeggen dat ik van je hou.
Er zijn nog geen reacties.