Verlies.

Er was eens iemand, iemand waarvan ik hield.
Hij is er nogsteedst, maar dan als geest.
Je hebt ons pijn gedaan, nee, het was niet jou schuld.
Want het kwam door díé ziekte, de ziekte van pijn.
Toen ze het hadden ontdekt, was het al telaat.
Ze konden niks doen, en dat deed mijn pijn.
We hadden nog zo kort, een week of drie.
Alseerste ging het goed, later niet meer.
Je ging snel achteruit, het doet me nogsteedst zeer.
Eerst je stem, dan je kracht.
En toe lag je in een bed, de hele dag.
Ze gaven je een spulletje, dat verlichte de pijn.
Maar de pijn in ons hart, zal blijvend zijn.
Toen zeiden de mensen, we geven hem dit spul.
Hij zou er van dood gaan, maar hij zou geen pijn meer hebben.
Ik prate tegen je, en je luisterde.
Het leek alsof je lachte, alleen dat kon niet meer.
Een dag daarna, was je dood.
Ik zou die ziekte haten, de ziekte die Kanker heet...
We zullen vooraltijd aan je denken, lieve Opa. Nu ben je bij je mama.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen