The bench most left
The bench most left
On my usual walk
in the park I noticed
that the bench most left
was empty
I remembered some years ago
when a young man sat there
everyday, just observing the trees
all by himself
I remembered when she
started to sit there too
and when they began to talk
they smiled every afternoon
the trees were forgotten
I remembered their kisses
the fights and how
he liked to play with her hair
the one time they were completely
covered in snow
I remembered that day he wasn't there
and she was and how she stared
at the ground
but all the following days he sat there
again and I forgot
until it happened again and again
I remember when he didn't come
anymore and the way she was crying
how she touched the empty space
day after day
and now
the bench was empty
as if he didn't exist
and she had never been there
I never returned either.
Reageer (5)
Ontroerend geschreven! Ook de opbouw en enters, alles klopt aan je gedicht.
9 jaar geledenDit is echt mooi
9 jaar geledenDit is een van de gedichten die gelijk je hart raakt
9 jaar geledenEn waarom ben ik de enige reactie?! Mensen, laat alsjeblieft even een blijk van waardering achter als je dit gedicht leest. Onze getalenteerde Margot verdient lovende reacties.
x
9 jaar geledenWow. Ik ben dol op al je gedichten maar deze is... Weet niet, hij is even goed als de andere, maar op een geheel andere manier. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Het heeft iets veel 'verhalender' dan de anderen. Begrijp je wat ik bedoel? Voor mij gaven de andere gedichten eerder een momentopname weer, terwijl deze echt over weken, maanden gaat. Je hebt zoveel talent, wow, ik zeg het iedere keer, maar doe het toch nog een keer omdat ik het niet kan laten.
9 jaar geledenTalent! x