Ontroostbaar
Ontroostbaar
Het was alsof de wereld uit me gezogen werd toen de woorden over zijn lippen vielen. Alsof er niks anders was dan maar stom verbaasd voor me uitstaren en me af te vragen of ik me op dit moment wel degelijk op planeet aarde bevond en niet verdwaald ergens in het niets. Ik kon er niks aan doen, maar mijn schouders begonnen te schokken terwijl er hevig snikken uit mijn mond ontsnapten. Verwarde snikken, niet begrijpend welke situatie er zojuist had plaatsgevonden. Zo verward dat ze maar zo snel mogelijk een uitweg moesten zoeken, weg van deze verwarde omstandigheden, op weg naar meer duidelijkheid. En zo voelde ik me ook op dit moment. Ik liet met mijn handen mijn gezicht bedekken terwijl mijn ademhaling langzaam stikkende geluiden hoorbaar liet. Een verdwaalde hand raakte mijn schouderblad aan, als boodschap van troost. Iets wat op dit moment redelijk ongepast was. Het was alsof de wereld uit me gezogen werd toen de woorden over zijn lippen vielen, de woorden die mijn wereld verwoest hebben en me alleen achter lieten met een ontroostbaar verward gevoel. Waarom ik?
Er zijn nog geen reacties.