The Little Boy And Pain

Ik liep het verlaten dorp door,niemand meer te zien. Ze waren allemaal weggevlucht voor me. Een duivelse lach ontsnapte aan mijn mond. Ik ben niet voor niks de pijn van de wereld. Sidder en beef voor m- Hm? Daar, in de verte, afgetekend op al dat verlaten niets, stond een jongen. Een kleine jongen van 9 jaar. "Jij daar!" De jongen was nogal klein en hield een teddybeer vast. Met de andere hand wees hij naar me om zijn zin kracht bij te zetten. "Wie denk je wel dat je bent?" Ik liep langzaam op de jongen af, maar zag niet de verwachte angst in zijn ogen. Zijn ogen lieten duidelijk zien dat hij ergens boos over was. "Ik ben de pijn van de wereld, mijn beste jongen." "Laat me niet lachen!" Even stond ik verbaasd, maar ik herstelde me snel: "En waarom zou dat niet zo zijn?" "Ik weet wat pijn is,meneer, en u lijkt er helemaal niet op!" "Hoe moet ik er dan uitzien, volgens jou?" "Mijn ouders zijn dood, vermoord door tijgers en leeuwen.Mijn hele familie die me daarna resteerde werd vermoord tijdens de oorlog door soldaten. Mijn vriendenaantal bestond uit het getal 1, en ook die ben ik verloren. De rest van de wereld lijkt me te haten omdat iedereen rondom mij een slecht lot heeft getroffen en ik breng mijn dagen door met huilen, gepest worden door jong en oud en als oud vuil behandeld worden. Gisteren heeft iedereen ervoor gestemd om mij te doden door al de dingen die ik heb aangericht. En u moet de pijn van de wereld voorstellen? U komt niet eens in de buurt van mijn pijn,mijn lijden! Mijn hele leven is pijn in zichzelf,als u het mij vraagt!" Pijn stond versteld. Hij was het eens met het jongetje. Hij moest pijn voorstellen? Zijn hele leven was pijn er zeker van geweest: Hij was wat pijn moest zijn. Maar dat was hij niet. Pijn vroeg zich na al die jaren af: Wat is Pijn?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen