Laatste spiegeling

Regen tikte tegen de ruiten
Ze staarde naar de bomen
Hij was niet meer vindbaar buiten
Maar was elke dag in haar dromen

Een traan viel op de grond
Ze staarde naar haar spiegelbeeld
Zag een vastberaden trek om haar mond
Haar mesjes lagen over de grond verdeeld

Één laatste keer keek ze zichzelf aan
In de weerspiegeling van de ruit
Niemand had haar ooit wat aangedaan
Toch zag ze er doodmoe en geleefd uit

Bloed dat de ramen vervuilde
Ze was waar ze wilde zijn
Hij zorgde nooit meer dat ze huilde
Hij deed haar nooit meer pijn
Ze was nu bij hem

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen