Waarom jij?

Ik snap het gewoon niet.
Waarom zij?
Momenten dat ik het moeilijk had, maakte mijn mama me weer blij..
Momenten waar ik van wil genieten… Doen me best wel veel pijn…
Gewoon om het idee, dat mama er niet meer bij mag zijn..
En kijk dan nu hoe groot ik ben geworden… Waarom krijgt zij de kans niet om dat te kunnen zien?
Ik wil dat mama me had mogen kennen zoals ik nu ben, niet als een meisje van tien.
Een meisje van tien, vol met problemen…
Ik lig in mijn bed, elke avond om jou vergaan te wenen..
Ik weet het gewoon niet.
Ik snap het gewoon niet.
Ik kan niets doen aan mijn diepe verdriet.
Mensen zeiden altijd, het komt wel goed…
Maar door dat zo vaak gezegd is, verloor ik al mijn moed…
De moed om door te gaan met leven..
Was weg, ik had het opgegeven.
Maar dan denk ik steeds opnieuw, wat zou mama willen?
Dat ik de pijn verborg? En mijn verdriet steeds opnieuw wou stillen?
Nee, ik weet dat dat niet zo is.
En ik weet ook dat ik mama elke dag weer mis.
Dat ik verder moet, en positief door het leven moet gaan.
Ookal is het even lastig.. Gewoon blijven staan.
Ik heb vaak gedacht ik wil niet door, ik raak alles kwijt.
Maar door al die gedachtes...
Er zijn gewoon geen woorden, die precies omschrijven wat ik voel.
De mensen die mij het beste kennen, weten nog niet wat ik bedoel.
Ja uhm, sorry hoor.
Ik zeg die woorden van hier boven..
Ik heb te vaak de verkeerde mensen moeten geloven.
Ik heb teveel fouten gemaakt.
Ik heb mensen pijn gedaan, met mijn fouten diep geraakt.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik ben..
Niemand kent mij… Ik weet ook niet zeker of ik mezelf wel ken..
Want ik heb altijd een maskertje gedragen.
Met een lach, maar ook veel vragen.
Zo van, ben ik wie ik wil zijn?
Hoe zou de wereld zijn, als ik opeens verdwijn?
Zouden mensen huilen, lachen of misschien hebben ze het helemaal niet door.
Maar denk ik negatief, hoor ik mama’s stem in koor.
Gewoon, ik hoor het in mijn dromen..
Dan zegt ze ik zal ooit weer bij je terug komen..
Ik zal je knuffelen, je wangetje weer strelen.
Ik zal je liefhebben, en van je houden.
Dan wordt ik wakker… En ga weer door met rouwen…
Ik snap het gewoon niet.
Waarom zij?
Momenten dat ik het moeilijk had, maakte mijn mama me weer blij..
Momenten waar ik van wil genieten… Doen me best wel veel pijn…
Gewoon om het idee, dat mama er niet meer bij mag zijn..
En kijk dan nu hoe groot ik ben geworden… Waarom krijgt zij de kans niet om dat te kunnen zien?
Ik wil dat mama me had mogen kennen zoals ik nu ben, niet als een meisje van tien.
Een meisje van tien, vol met problemen…
Ik lig in mijn bed, elke avond om jou vergaan te wenen..
Ik weet het gewoon niet.
Ik snap het gewoon niet.
Ik kan niets doen aan mijn diepe verdriet.
Mensen zeiden altijd, het komt wel goed…
Maar door dat zo vaak gezegd is, verloor ik al mijn moed…
De moed om door te gaan met leven..
Was weg, ik had het opgegeven.
Maar dan denk ik steeds opnieuw, wat zou mama willen?
Dat ik de pijn verborg? En mijn verdriet steeds opnieuw wou stillen?
Nee, ik weet dat dat niet zo is.
En ik weet ook dat ik mama elke dag weer mis.
Dat ik verder moet, en positief door het leven moet gaan.
Ookal is het even lastig.. Gewoon blijven staan.
Ik heb vaak gedacht ik wil niet door, ik raak alles kwijt.
Maar door al die gedachtes...
Er zijn gewoon geen woorden, die precies omschrijven wat ik voel.
De mensen die mij het beste kennen, weten nog niet wat ik bedoel.
Ja uhm, sorry hoor.
Ik zeg die woorden van hier boven..
Ik heb te vaak de verkeerde mensen moeten geloven.
Ik heb teveel fouten gemaakt.
Ik heb mensen pijn gedaan, met mijn fouten diep geraakt.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik ben..
Niemand kent mij… Ik weet ook niet zeker of ik mezelf wel ken..
Want ik heb altijd een maskertje gedragen.
Met een lach, maar ook veel vragen.
Zo van, ben ik wie ik wil zijn?
Hoe zou de wereld zijn, als ik opeens verdwijn?
Zouden mensen huilen, lachen of misschien hebben ze het helemaal niet door.
Maar denk ik negatief, hoor ik mama’s stem in koor.
Gewoon, ik hoor het in mijn dromen..
Dan zegt ze ik zal ooit weer bij je terug komen..
Ik zal je knuffelen, je wangetje weer strelen.
Ik zal je liefhebben, en van je houden.
Dan wordt ik wakker… En ga weer door met rouwen…

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen