Laten gaan

Jouw ongeneesbare ziekte,
steeds verder val jij weg,
wat doktoren ook proberen,
wat ik ook zeg.

Steeds verder zak jij weg,
wat ik ook probeer,
ik hoor doktoren zeggen,
hij haalt het niet meer.

Steeds zie ik jou vechten,
maar telkens met minder kracht,
dan hoor ik doktoren zeggen,
hij heeft nog maar een nacht.

Ik kijk naar jou,
jij kijkt me bang aan,
omdat de doktoren hebben gezegt,
dat jij over enkele uren zult gaan.

Dan hoor ik jou zachtjes zeggen,
zet de apparatuur nu maar op stop,
ik heb genoeg gestreden,
ik ben echt helemaal op.

Doktoren die zetten,
met liefde alle apparatuur stil,
het doet mij zoveel pijn,
maar dit is wat jij wil.

Dan zeg ik zachtjes tegen jou,
je bent zo dapper en zo sterk,
heb nog eventjes geduld,
dan doet de tijd zijn werk.

Ik kijk naar jou,
jij kijkt me afwezig aan,
ineens hoor ik jou onverstaanbaar zeggen,
ik voel dat ik nu zal gaan.

Dan sluit jij je ogen,
jou mond valt dan ook dicht,
ik aai zachtjes over je hand,
steeds witter word jou gezicht.

Ik voel dat ik moet huilen,
dan valt er een traan,
nooit heb ik me zo alleen gevoeld,
je bent nu echt bij me vandaan.

Dan hoor ik jou in gedachten zeggen,
jij bent zo dapper en zo sterk,
heb geduld met het verwerken,
dan doet de tijd zijn werk.



Ps. Dit gedicht heb ik voor mijn opa gemaakt omdat hij kanker had en daardoor is gestorven. Later heb ik mee gedaan aan samen loop voor hoop, dat is dat je 24 uur achter elkaar moet lopen en dan haal je geld op voor betere medicijnen en je laat zien dat je respect hebt voor de mensen die zijn gestorven lijden of iemand kennen met/aan kanker.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen