Dat niets me nog belet

Je hand omklemt mijn arm
en ik ruk me stevig los,
Je vraagt me niet te gaan,
Maar je weet zelf welke misdaden je hebt begaan

'We kunnen toch iets doen?' zeg je smekend
en met ogen verguld van pijn,
'We kunnen toch opnieuw proberen
iets te zijn?'

'Een nieuwe start, maar dan niet helemaal.'
Je blik op mijn gelaat gericht en een glimlach zo vol met hoop
terwijl je wacht tot ik voor die mooie woorden zwicht

Uiteindelijk zucht ik met tegenzin en een ontevreden gebaar en vertel ik je dan
Wat je eigenlijk al weet,
'Ik vraag me af of je de defintie kent van 'dat het je speet','

'Hier scheiden onze wegen,' zeg ik resoluut
en je stort ineen als een hoopje pudding zonder skelet,
En ik weet dat dit het is; dat niets een
nieuw begin nu nog belet.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen