Alleen

Mijn adem stokt in mijn keel.
De tranen prikken in mijn ogen.
Mijn borstkast lijkt honderden kilo’s te wegen.
Mijn voeten lijken het te zwaar te vinden om te kunnen staan.
En ik val.

Ik kijk om me heen, maar nee.
Er staat niemand om me op te vangen.

Ik raak de koude grond, en het doet zoveel pijn.
Alsof mijn hoofd in een keer uit elkaar zou barsten.
Alsof de botten in mijn lijf stuk voor stuk gebroken zijn.
Ik slaak een kreet van pijn.

Ik kijk om me heen, maar nee.
Er staat niemand die me kan horen.

Ik rol op mijn zij.
Ik probeer op te staan.
Mijn handen proberen zich met alle kracht te verzetten.
Tegen mijn lichaam dat het opgegeven lijkt te hebben.

Ik kijk om me heen, maar nee.
Er staat niemand om me omhoog te helpen.

Als ik mijn ogen sluit.
En probeer te accepteren dat dit het einde is.
Dat mijn lichaam het niet meer op kan brengen.
De lucht word grijs, en regendruppels dalen neer.
Ze bedekken mijn gezicht met een laag van vocht.
Ik probeer met alle kracht mijn ogen open te houden.

Ik kijk om me heen, maar nee.
Er staat niemand om te vertellen dat ik niet dood mag gaan.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen