Parel

vanuit de diepte van de zee
staart ze omhoog vanaf haar schelp
ze loert en pruilt als je voorbijkomt
met je voeten zachtjes over de bodem strijkt
alleen maar naar het wateroppervlak kijkt
ze wendt zich in haar schulp en laat zich niet zien
haar gedachten voor zich gehouden
als tranen in de oceaan
bevestigd zij zichzelf aan jou
kiest zij ervoor haar parel te verstoppen
jou naar haar ruwheid te laten staren
want zij zal zich niet openen als je langs zwemt
zelfs, mocht je haar vinden in het gruis op de bodem
zal zij gesloten zijn en wachten
tot de eeuwigheid haar parel schuurt
tot een delicaat sieraad
en je haar zou kunnen dragen
als ze dat zou hebben toegestaan tenminste

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen