Ik mis je (geen gedicht)

Het lijkt nog maar zo kort geleden, maar tegelijk een eeuwigheid. Nu, 2 maanden later, begin ik eindelijk een beetje te beseffen dat het echt is gebeurd. Dat je echt niet meer terug komt. Nog steeds verwacht ik half dat als ik thuiskom op vrijdag, dat jij daar op de bank zal zitten, met een sudoku op schoot en een biertje op tafel. Nog steeds denk ik als iets kapot gaat: dat moet ik even aan papa vragen. Nog steeds kan ik, als ik weer eens een stom programma zit te kijken, jou horen zeggen: ach Hester, zet nou eens wat léúks op, dit heb je toch ondertussen al honderd keer gezien? En elke keer komt het besef iets dichterbij. Elke keer besef ik iets beter dat je niet even boodschappen aan het doen bent als je niet op de bank zit. Dat je niet naar Utrecht kan komen om dingen te repareren. Dat je nooit meer zult klagen over de domme dingen die ik kijk op tv. Ik heb altijd best lang zonder je gekund, maar uiteindelijk ging ik je toch altijd missen. Nu duurt het te lang pap, ik mis je...

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen