Eenzame donkere nacht.

Als een fluistering in de zwarte nacht,
Nam hij afscheid van haar.
Met een afscheidskus zo zacht,
Toen zij gescheiden werden van elkaar.

In zijn hart een groot verlangen,
vanuit het diepste van zijn bestaan.
Om zijn eenzaamheid te vervangen,
Door eindelijk weer naast haar te staan.

Strijden werden gestreden,
Offers gemaakt.
Banden gesmeden,
Maar nog steeds was hij onvolmaakt.

De strijd was heftig maar,
Het was bijna voorbij.
Tijden loodzwaar,
Ver weg weg, toch zo dichtbij.

Een gemis kan men breken,
Je op je knieeen dwingen.
Als pijnlijke mes steken,
Al deze herrinneringen.

Eenzaam en alleen.
Het verlies was te groot.
Terwijl zijn hartslag verdween
Stierf hij in het duister een wisse dood.

Men zegt dat in de donkere nacht,
Als je goed luistert,
Het is bijna onhoorbaar zo zacht,
Hij haar naam nog steeds liefdevol fluistert.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen