Ik mis je...
Ik mis je...
De monitoren waaraan je vastgekoppeld bent, bliepen regelmatig met je hartritme mee. Met je ogen gesloten en je armen langs je zij lijkt het net alsof je vredig ligt te slapen, maar ik weet wel beter. Het had nooit mogen gebeuren. Jij had daar nu niet mogen liggen, maar ik wel.
Ik zit in een stoel in de hoek van de kamer te kijken hoe jij daar roerloos op je bed ligt: je hebt momenteel geen pijn en daar ben ik blij om. Ik sta op om mijn stoel richting de rand van jouw bed te schuiven waarna ik jouw hand vastpak en begin te praten. Elke keer begin ik met ‘ het spijt me zo’ of ‘ je had het niet moeten doen’. Maar deze keer niet. Deze keer vertel ik je niet hoeveel het me spijt of dat het nooit had mogen gebeuren. Deze keer vertel ik je ons verhaal omdat ik van mening ben dat je het nog een keer moet kunnen horen.
Ik was zes jaar toen mijn ouders besloten te gaan verhuizen. Een nieuw huis betekent een nieuwe school. Ik wilde absoluut niet gaan, ik huilde, stampte en schreeuwde in de hoop dat ik thuis mocht blijven, maar helaas. Ik weet nog goed alle starende ogen toen ik het lokaal ingelopen kwam. Ze keken me allemaal met een giftige blik aan die zei: ‘wat doe jij hier’ en ‘wij moeten jou niet’. Dat was het punt waarop ik me om wilde draaien en zo hard als ik kon weg wilde rennen, totdat mijn ogen de jouwe ontmoetten, de mooiste en liefste ogen die ik ooit had gezien. En bij die ogen hoorde het prachtige gezicht van een jongen die met een glimlach zei dat ik wel naast hem mocht gaan zitten als ik dat wilde. En sinds die ene glimlach ben ik nooit meer van zijn zijde geweken. We groeiden samen op en in die tijd deden we alles samen, we stonden voor elkaar klaar. Jij was er altijd voor mij als ik een schouder nodig had om op uit te huilen, een broer nodig had om me te beschermen of een luisterend oor om aan te klagen. Ja, we vormden een goed team, jij en ik. En dat zijn we nog steeds, ook al begeef jij je momenteel in een geheel andere wereld dan ik.
Toen kwam het moment van twee weken geleden. Het ging allemaal zo snel dat ik het nog steeds niet kan bevatten. Ik hoorde iemand mijn naam roepen en het volgende moment werd ik weggeduwd. Ik hoorde een oorverdovende klap en toen was alles stil. Jij lag roerloos op de grond voor een auto die slippend tot stilstand gekomen was. Je ogen waren gesloten en uit je mond kwam een beetje bloed. De tijd leek stil te staan, ik begon hysterisch te gillen. Maar ik had het gevoel dat iemand mijn keel dichtkneep. Toen trok ik je op mijn schoot en terwijl de tranen over mijn wangen gleden, fluisterde ik dat alles goed zou komen, maar diep van binnen wist ik dat ik fout zat.
In stilte sta ik nu voor een gepolijste grafsteen die jouw naam draagt. Tranen lopen over mijn wangen terwijl ik fluister hoeveel ik van je hou. Jij was niet alleen mijn beste vriend, jij was mijn beschermengel, mijn redder, mijn alles. En alles wat ik momenteel nog te zeggen heb is dat ik je mis. Ik mis je, zo erg.
© XIheartIt
Er zijn nog geen reacties.