Eenzaamheid is iets vreemds.
Eenzaamheid is iets vreemds.
Eenzaamheid is iets heel vreemds. Ze besluipt je, steels en onhoorbaar, komt in het donker naast je zitten en strijkt je over je haar terwijl je slaapt.
Ze wikkelt zich om je botten, steeds strakker, tot dat je nauwelijks nog kunt ademhalen, nauwelijks nog de hartslag in je bloed hoort, terwijl ze over je huid kruipt en met haar lippen de haartje in je nek aan raakt. Ze laat leugens achter in je hart, komt 's nachts naast je liggen zuigt het licht uit alle hoeken. Ze is een altijd aanwezig metgezellin die je bij de hand grijpt, maar je alleen omlaag trekken wanneer je probeert op te staan 's ochtends word je wakker en vraag je af wie je bent. 's avonds lukt het niet om in slaan te vallen en je rikt over je hele lijf. Je twijfelt je twijfelt je twijfelt zal ik zal ik niet moet ik waarom kan ik niet. En zelfs wanneer ik er klaar voor ben om los te laten. Wanneer je er klaar voor bent om je los te rukken. Wanneer je er klaar voor bent om gloednieuw te zijn. Eenzaamheid is een oude vriendin, die in de spiegel naast je staat, je in de ogen aan kijkt en je uitdaagt je leven zonder haar te leiden. Het lukt niet de woorden te vinden om tegen jezelf te vechten, om tegen de woorden te vechten die schreeuwen dat je niet genoeg bent nooit genoeg nooit genoeg. Eenzaamheid is een bittere, akelige metgezellin. Soms laat ze je maar niet los.
Er zijn nog geen reacties.