Mijn schild

Ik kan sterk zijn, ik kan zwak zijn,
maar beide doet het pijn.
Ik kan lachen, ik kan huilen,
maar mijn verdriet zou ik het liefst verschuilen.
Ik draag een soort schild,
dat mijn onzekerheid wat stilt.
Een simpel woord raakt me meteen,
vanbinnen breek ik en ik voel me alleen.
Ik wil en laat het niet merken,
maar besef dat het me niet aan zal sterken.

Ik wil schreeuwen en gillen,
geen traan meer verspillen.
Vallen en opstaan,
knokken en doorgaan.
Ik geef het niet op,
voor het verdriet dat ik in me stop.

Het grote verdriet dat nooit verdween,
ik zal altijd blijven leven met een schild om me heen...

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen