Als leven vechten wordt..
als leven vechten wordt..
Mijn leven...saai en ééntonig...helemaal zonder kleur...
Snap zelf niet hoe ik mij daar al die donkere dagen sleur...
Helse momenten, zwartgallige gedachten dat constant in het hoofd spoken...
Zou het niet makkelijker zijn om mij...gedachten incluis op te stoken...
Mis de personen die mijn leven kleur geven...
Al dat gezeik van komaan kop op ga door met je leven...
Onmogelijk en ik probeer hoor maar ik weet dat ik alleen van hen hou...
Zelfs de warmste dagen, niets, niemand kan mij verwarmen, heb het enkel maar kou...
Wil helemaal niet vooruit kijken, laat mij leven in het verleden...
Verdorie!!! De toekomst maakt geen schijn van kans... die is voor mij nu al overleden...
Levend op de positieve herinneringen en beelden die ik heb van hen...
Brengen mij terug in balans en maken mij terug "zen"...
Soms durf ik wel nog eens vooruit te kijken, te hopen of te dromen...
Draait toch alleen maar om dezelfde personen, het zijn jullie... die in mijn hart en hoofd wonen...
Serieus heb dit nog nooit eerder meegemaakt hoor allemaal zo intens, ik wil roepen, tieren, schreeuwen...
Je prooi zijnde, een vogel voor de kat, je vis aan de haak...gooi ik mij nu voor de leeuwen...
Ben stilgevallen... geen aandrijving of benzine meer...volledig leeg en uitgeput...
Helemaal alleen achtergebleven -zoals in de Middeleeuwen- vergeten in de vergeetput...
Ik weet wat houden van betekent..snap dat mensen hun leven voor iemand geven of "opgeven"...
Verklaar mij gerust gek maar als je echt van iemand houdt is het onmogelijk om te overleven...
Er zijn nog geen reacties.